Stefan Zweig

sen,
beni asla,
asla tanımayan,
bir su birikintisinin
yanından geçercesine yanımdan geçip giden, bir taşa basarcasına üstüme basan,
hep,
ama hep yoluna devam eden
ve beni sonsuz bir bekleyiş içerisinde
bırakan sen,
kimsin ki benim için?
herkese yürümüşsün caddeler boyu, bana gelince yorulmuşsun... oysa ben...
O elleri milyonlarca elin arasından tanırdım... kimdim ki ben senin gözünde?
yüzlercesi arasından sadece birisi, sonrasız sürüp giden bir zincirde
tek bir serüven halkası.
belki de insan
her şeyi içine atmaktan boğuluyor zamanla...
sizden benimle konuşmanızı rica ediyorum, çünkü kendi suskunluğumda boğulmak üzereyim...
dokuz yıl oldu
ve sesinin tek bir tonu değişmemiş...
bağışla beni,
eğer kalemimin mürekkebine
arada sırada bir damla acı da karışıyorsa,
evet bağışla...
insan sabahtan akşama kadar bir şey olmasını bekler
ve hiçbir şey olmaz. bekleyip durur insan.
hiçbir şey olmaz.
insan bekler, bekler, bekler...
şakakları zonklayana dek
düşünür, düşünür, düşünür...
hiçbir şey olmaz.
insan yalnız kalır... yalnız...
yalnız...
insanlar, insanlar, bana ne insanlardan ?
yaşın ilerledikçe
kimseyle uğraşasın gelmiyor,
kendini yetiştirememiş insanlardan
uzaklaşıyorsun..
nedenini bilmiyorum ama artık hissizleştim.
boğucu yalnızlık duygusundan
kimse beni çekip çıkarmıyor.
evde bir ölü yaşıyor,
fark etmiyor musunuz?