Şiir

upuzun bir yılan gibi çevreliyor dünyayı kelimeler
mezarlıklara başımızı sokmuş, ölü yiyoruz
hâlbuki biz birbirimizi severdik hatırla
sana bir şey olsa, günlerimin beti benzi atardı bir bardak dua getirirdin sen de
bu soğuk iman girmeden göğsümüze

çelik yeleği delindi hainin, akan kan mı sandın
fareler aktı yere bir kurşun alnından geçti şehidin
"Peygamberin eli ne serinmiş" dedi o an şehidin
ne sandın

yumruğuna bak, orada sımsıkı bir bomba var kime doğru savursan yırtar
sen, cesaretin de resmi olsun diye yaratıldın
ne sandın

kuşlar! gökyüzü size tokat atsa ne yapardınız
başınızı kaldırmanız yasaklansa.
kanatlarınız rüzgârın karısı değildir artık
hangi avcı sana "sen"den daha fazla zarar verebilir
bense kuş olduğuna inandırılmış bir kuş resmiyim
tanrım ölüyken bu kadar kanatla ne yapacağım

Izdırabın sonu yok sanma, bu alem de geçer
Ömr-i fani gibidir, gün de geçer, dem de geçer
Gam karar eyliyemez Hande-i Hurrem de geçer
Devr-i şadi de geçer, gussa-i matem de geçer
Gece gündüz yok olur, An-ı dem Adem de geçer

Kendine güvenen üç adam
Ve aşka susamış üç kadın.
Günlerden bir gün üç adam,
Çıkmış karşısına üç kadının .

Olur demiş üç adam , olur sevdik biz üç kadını.
Derken zaman durur yürek yanaxr.
Ve sever üç kadın da üç adamı sebepsiz.

Seneler geçer , vakit yorgun bir kış gecesi.
Üç adam sever üç kadını , hepsi çok mutlu.

An gelir değişir yürek,
Ve üç adam cam gibi kırar ,
Pamuktan da narin üç yüreği.

Üç adam , biraz tedirgin kendinden şüpheli.
Ve üç kadın hem öfkeli hem kederli.
Sene geçer , vakit tamam bir yürek yangını her yer.
Üç kadın umutsuz ...
Ve herşeyi kaybeden üç adam pişman, sabaha karşı.

Üç adam , sevdiği belli belirsiz.
Ve üç kadın aşka direnen , zamana yenik.

An gelir , kaybeder cesareti üç adam.
An gelir gücüne güç, yüreğine acı katar üç kadın.

Zaman geçer , yaralıolsada iyidir artık yürek.
Üç adam pişman,
Üç kadın düşman...

Yazmak özgürleştiriyor ruhumu.
Mürekkebim bitene kadar değil yüreğim sönene kadar yazıyorum / yazacağım.
Esir olan kelimelerim özgürlüğüne kavuşuyor hece hece.
Yaşım kadar değil acım kadar yazıyorum/ yazacağım.
Yazmak gönlümün aynasıdır,
Bakıp bakıp yanacağım ya da umulmaz akşamlarda ansızın söneceğim.

"kalbimiz bir yaranın izini saklıyorsa
sokak sokak arıyorsa nazarımı hâfıza
unutursam intikâmı ölümlülerden
ömrümün güzelliği final sahnemden başlar
öleceksen meraktan beni bunla hatırla

keşkenin kapısını açtım girdim içeri
yaşanmamış mutluluklar yine gülümsüyordu"

işte bilmeden bir gündüze büyüyen çiçek kalbimiz
güneşin ağzından bir cümle umar yaşamasına
işte yeşilden sarıya duraksız bu göç bu yol uzayan
dilidir tükenmez kıyısızlığımızın ölümle sustuğumuz
ve bir defa yakışmak içindir dünyaya bu solgunlukta
bin defa giydiğimiz bu gömlek kelebeklerden

ve andolsun diri gömülen kız çocuğuna
kalın sesli bir karanlığın bağrında yitenlere
andolsun bembeyaz bileklerinden
sonsuz kırmızı güvercinler uçuranlara
Uzun saçlı geceye ve geceden doğan
ve geceyi doğuran
bekleyen bekleyen bekleyen güne ki
toprağın ve zamanın ve unutuşun örttüğü
onlar yani bu dünyanın en evsiz gülümsemeleri
yani yaşamın en yorgun
en yalnız
en haklı
en eski
en dilsiz
en güzel yürüyüşünün gülden başlayan
ve güllerle bitecek olan serüvenleri
keskin bir koku gibi işgâl ederek o yaşlı hafsalanın
en zulümlü parçasını
devingen bir rahim gibi kapsayacak
ve yeniden doğuracak göğü
ve işte gökyüzü o zaman
gökyüzü olacak

Birisi

alfabesi bu şiirin, törensiz cenazeleridir
göğsünde buzdan kuşlar biriktiren çocukların
bir vakit kelimeleri vardı,
nüfus müdürlüklerinde isimleri vardı
kırgın akşamlar gibi göğün bir yerinde
gözleri kaldı, görünmez,
yel esti yokluklarından
kaydı tutulmadı acılarının
bir ölümleri bilinir

lastik ayakkabılarında kaldı yürünmemiş yolları
çürük bir eylül gibi solgun ve görkemsiz
sessiz bir altyazıya gömüldü haziranları
bir ana kucağıdır ölüm uçsuz bucaksız
ve ömrün yarım bir cümle gibi kanatsız yavrum
kara toprak emzirsin ağzındaki kuşları

Birisi

Dikenleri kendine batık bir gül
Durmadan kanar yalnızlığa
Yüreği... Yol yorgunu, kırık bir çocuk.
Ama yeminli sanki ağlamamaya
Bitimsiz bir gökyüzü diker mavi kumaştan
İçindeki sağır terzi, tek kanatlı bir kuşa
Çünkü her şey umut kadar güzel
Umut kadar saçma
Bunca telaş, gürültü, koşturmaca
Resmi belgelerle büyüyen soğuk boşluğu insanın
Ve boşluğun tam ortasında açan
Ölümlü çiçek
Dirense de, büyüyüp kök salsa da toprağa
Her şey
tek bir sözcük galip gelsin diyedir aslında:
Boşuna.

Boşunadır göğsünde küçüldüğün deniz
Oyuncaklarını çalan zaman
Boşunadır annenin sesiyle seni uykundan öpen
ninniler
Adımlarını siler
seninle yürüyen rüzgâr
Karanlığa koşturan atlar gibi
çekip gider,
Ne kalır insana hatıralardan...

Oysa dilerdim ki çözülmesin
saçlarının çocuk örgüsü
Gülümsesin gül desenli eteğin
İçime sığınsın yine, içimden gelen adın
yaşamın ürküntüsünden...
Babam gelsin tutsun elimden
bana bayramlık alsın
Papatyalar açsın saçlarında senin
Kalbimizden düşüp kaybolan bin parçanın
Biri sende biri bende yadigâr kalsın
...
Dostoyevski'nin Müridi

GELİNLİK BAKARKEN
Rahlede ağlayarak Nietzsche okumuş, öyle çıkmıştı sokağa
üstüne varılmış çürük bir tez gibiydi dalgın yürürken
pazardaki domatesi felsefeyle evermek, elbette
daha kötüdür kara bir kışın ağustosa düşmesinden

Yani insanda akıl mı kalır, maç başlamış hayat pahalı
gemiler bile yorulurken, yıldızlar usulca eskirken
el kadar bir çocuk muydu yoksa zebellah bir polis
tam beş kurşun dediler, üstelik gelinlik bakarken

Itri'yi aktar sanan, zevkle döşenmiş o mezbelelik yerlerde
her yanı geviş getiren proleter sınıf birincileri, göğüslerinde che
ya zevkin doruğunda internet ya gece gündüz tam gaz öss

Nedim'i eşcinselliğiyle bilir, patrona halili gazetede editör
korkunç bir terör örgütüdür greenpeace, yırtar cibinliğini denizin
hamburgerine şappadanak sos olur hardal gazı halepçenin

yürrrü! de ense tıraşını görelim ey güzeller güzeli sömürü
afrikadaki kıyım mı: vahşi hayvanlarla ilgili belgesel programı
petrol doyursun gözünüzü lan, ucundan accık almıştık acıdı mı

ben de tam onu diyecektim, lafı ağzımdan aldınız, İbrahim
baltayla dalmıştı ya putlara, ama unutmayalım sakın marksı da hangi rektör kesmişti sakalını garibimin dört mefailün kalıbında

gürz atasıdır bombanın demişti gürüz, milattan önce altı yüz
engizisyon törenlerinde acemaşiran ya da barışa rock
ama en iyisi sanırım: burası kadıköy, burdan çıkış yok

bakire alıp hamile satan bir müfredat bu, tam teresliğe teşne
doktor olur fosil buluruz hastalarda hiç kızarmaz yüzümüz
onur koluyuz tarihin, nuhun dağa çıkan oğlundandır sulbümüz