Öyle bir hayat yaşıyorduk ki, sadece kendimize emanettik. Sanki dünyada bizden başka kimseler yoktu. Olsaydı birileri bizi kurtarmaya gelirdi. Ne yazık ki kendi başımıza bırakılmıştık, bunu kabullenip yaşamaya devam ediyorduk.

İnsan, sonun yaklaştığını görse bile zihni her zaman bir mazeret bularak gerçeği reddeder. Modern dünyada birey, kurumların ve bürokrasinin karşısında çaresizdir; sistem sizi bir kez içine aldığında, sizin ne hissettiğinizin önemi kalmaz.

Eylemini ve acının bir anlamı olmalı.