“Başkayerdecilik” diye çevirebileceğimiz bir kavram var. Hayatın hep kişinin olmadığı yerde daha iyi olduğu düşüncesi… Aslında bu eşle değil, başka bir memlekette yaşasaydım daha mutlu olurdum. Türk değil de Fransız olsaydım, hayatım daha güzel olurdu, gibi düşüncelerle mutluluğu hep dışarıda tanımlayan, dışarıda olduğunu zanneden bir vehim hali…

Yaşamı boyunca işlediği her günah keşke yanında kesin ve çarçabuk cezasını da getirseymiş kendisi için daha iyi olurmuş. Cezada arındırıcılık vardı. Adam olanın çok adil bir Tanrı’ya yapacağı dua “Günahlarımızı bağışla“ değil, “Kötülüklerimiz için bizi cezalandır,“ olmalıydı.