Ebeveynler olarak çocuklarımız için çalıştığımıza o kadar çok inanıyoruz ki, onlarla oynamaya ne vaktimiz ne enerjimiz kalıyor.
Fıtratımızın dışında uzun süreli maruz kaldığımız uyaranlar ise işin cabası oluyor . Bu kez çocukların masum dünyasına girmekte ruhen zorluk yaşıyoruz. Çocuğa dair eğitim ve öğrenmeleri başkaları yapsın istiyor hatta dini eğitimi bile başkası versin istiyoruz. Pedagoglar, psikologlar yaşanan iletişim problemlerini çözsün, maharetlerini göstersinler istiyoruz.
Çocukları kendimiz büyütmek yerine birilerinin sorumluluklarımızı almalarını ve işlerini tamda bizim istediğimiz ölçüde yapmalarını bekliyoruz.

Peki çağa %100 uyum sağladığımız bu sistem bizi nereye götürüyor dersiniz?

(Kızları kız gibi erkekleri erkek gibi yetiştirmek
&Banu Yaşar )