Yıkılmış umutlarım

Sabah karanlık odanın içinde dolanırken, dışarıdaki yağmurun sesi içimdeki hüzünle birleşiyordu. Okula gitmek zorundaydım ama eve son bir kez bakarken içimde bir ses, bu eve bir daha dönmeyeceğimi fısıldıyordu. Okulu hiç sevmezdim, belki de bu yüzden içimdeki boşluk daha da derinleşiyordu.

Okula vardığımda, akşam saatlerinde nöbetçi öğrenci içeri girdi ve beni çağırdı. Dışarı çıktığımda, akrabalarımın bir arada olduğunu gördüm. Onların bizden nefret ettiğini bilirdim ama şimdi neden buradaydılar, anlamıyordum. Merakla onlara ne olduğunu sordum ama yanıt alamadım. Akşam vakti, Amcamgil’in evine doğru yürümeye başladık. İçimde bir korku vardı; annem ve babamın başına ne gelmişti?

Mahalledeki deli adam, Deli Pancar, her şeyi bilirdi. Onun yanına gidip olanları sordum. Söyledikleri, içimdeki sesin doğru olduğunu gösteriyordu; ailem yangında ölmüştü. Şaşkınlık içinde bir köşede ağlarken, Deli Pancar’ın ilk kez gözyaşlarıyla karşılaştım. "Artık git, hayatın hiç iyi olmayacak," dedi, ama bu sözleri kekelemesi ve vuruşları içimdeki acıyı daha da derinleştirdi.

Amcamgil’in yanına döndüm ama amcamı hiç sevmezdim. İki yıl sonra okulu bitirdiğimde, üniversiteye gitmeyeceğimi söyledi. Param yoktu, zaten üniversiteye gitmek de pek bir umut vermiyordu. Ama yine de bir diplomam olsun istiyordum. Amcam bunu reddetti ve içimdeki öfke kabardı. Gece vakti cebimden para alıp İstanbul’a bir bilet aldım. Yolda, her zaman yaptığım gibi şiir yazmaya başladım. Şiirler, dertlerime derman oluyordu sanki. Biraz mutlu hissediyordum.

Ama bir sabah, bir gürültüyle uyandım. Ne olduğunu hatırlamıyorum. Otobüs kaza yapmıştı ve kimse sağ kalmamıştı. Yeni bir hayat, yeni bir gelecek hayali, hepsi bir anda yok oldu. Hayat, diziden aldığı gibi gitti; gelecek ise soldu. Başlamadan biten bir hayatın hikayesi işte bu şekilde son buldu.