Talih yok bizde dert çok bizde Hayaller çok hepsi yok bizde
3 Okuyucu
0 Beğeni
0 Yorum
Hasan, hayatının en zor dönemlerinden birini yaşıyordu. Ailesinin kaybı, onu derin bir yalnızlığa sürüklemişti. Şehirdeki yaşam, köydeki huzurunu almış, onu bir başına bırakmıştı. Arkadaşlarıyla birlikte sokakta yaşamak zorunda kalmışlardı. Her gün, açlık ve çaresizlikle boğuşarak geçiyordu. Zenginlerin lüks yaşamları, onların yoksulluğunu daha da belirgin hale getiriyordu.
Bir gün, dağların eteklerine gitmeye karar verdiler. Orada, karla kaplı zirvelerin arasında, içlerinden biri saz çalmaya başladı. Diğerleri de ona eşlik etti. Türküler, dertlerini anlatan birer ses haline gelmişti. Her nota, kaybettikleri umutları, hayalleri ve sevdiklerini hatırlatıyordu. O an, soğuk havaya rağmen içlerini ısıtan bir bağ oluştu.
Postacı, bir gün yanlarına geldi. Onların durumunu görünce içi sızladı. "Bütün evler gitti," dedi, "Ama biz hâlâ buradayız. Birbirimize destek olmalıyız." Hasan, bu sözlerden etkilenmişti. Belki de birlikte bir şeyler yapabilirlerdi. Ama ne?
Zaman geçtikçe, Hasan ve arkadaşları daha da yalnızlaştı. Her biri, hayatın acımasız yüzüyle yüzleşmek zorundaydı. Bir arkadaşları, soyguncular tarafından öldürüldüğünde, bu hayatın ne kadar tehlikeli olduğunu bir kez daha anladılar.
Hasan, kırklı yaşlarının sonuna yaklaşırken, artık bir şeyler yapmanın zamanının geldiğini düşündü. Hayatında bir değişiklik yapmalıydı. Arkadaşlarıyla birlikte bir ev bulmayı düşündü ama talihsizlikler peşlerini bırakmıyordu.
Bir akşam, dağların zirvesinde otururken, bir karar aldı. "Yaşamak için savaşmalıyız!" dedi. Arkadaşları, onun kararlılığından etkilendi. Birlikte, hayatta kalmanın yollarını aramaya başladılar. Belki de umut, en karanlık anlarda bile doğabilirdi.
Yaz geliyordu, güneş sıcaklığını hissettiriyordu. Hasan ve arkadaşları, umutlarını yeniden yeşertmek için mücadele edeceklerdi. Her gün yeni bir türkü söyleyerek, hayata tutunacaklardı. Çünkü hayat, her şeye rağmen devam ediyordu.
Bir gün, dağların eteklerine gitmeye karar verdiler. Orada, karla kaplı zirvelerin arasında, içlerinden biri saz çalmaya başladı. Diğerleri de ona eşlik etti. Türküler, dertlerini anlatan birer ses haline gelmişti. Her nota, kaybettikleri umutları, hayalleri ve sevdiklerini hatırlatıyordu. O an, soğuk havaya rağmen içlerini ısıtan bir bağ oluştu.
Postacı, bir gün yanlarına geldi. Onların durumunu görünce içi sızladı. "Bütün evler gitti," dedi, "Ama biz hâlâ buradayız. Birbirimize destek olmalıyız." Hasan, bu sözlerden etkilenmişti. Belki de birlikte bir şeyler yapabilirlerdi. Ama ne?
Zaman geçtikçe, Hasan ve arkadaşları daha da yalnızlaştı. Her biri, hayatın acımasız yüzüyle yüzleşmek zorundaydı. Bir arkadaşları, soyguncular tarafından öldürüldüğünde, bu hayatın ne kadar tehlikeli olduğunu bir kez daha anladılar.
Hasan, kırklı yaşlarının sonuna yaklaşırken, artık bir şeyler yapmanın zamanının geldiğini düşündü. Hayatında bir değişiklik yapmalıydı. Arkadaşlarıyla birlikte bir ev bulmayı düşündü ama talihsizlikler peşlerini bırakmıyordu.
Bir akşam, dağların zirvesinde otururken, bir karar aldı. "Yaşamak için savaşmalıyız!" dedi. Arkadaşları, onun kararlılığından etkilendi. Birlikte, hayatta kalmanın yollarını aramaya başladılar. Belki de umut, en karanlık anlarda bile doğabilirdi.
Yaz geliyordu, güneş sıcaklığını hissettiriyordu. Hasan ve arkadaşları, umutlarını yeniden yeşertmek için mücadele edeceklerdi. Her gün yeni bir türkü söyleyerek, hayata tutunacaklardı. Çünkü hayat, her şeye rağmen devam ediyordu.
Yorum Yapın
Yorumlar
