Umutların Külleri ve Sonsuz Boşluk...

Ahhh… diye haykırdı, sesini göklere yükselterek. Artık her şey bitmişti; umutları, kırık dökük kalbi ve yüreğindeki son kırıntı da son bulmuştu.


Oysa, her şey onun içindi... Tüm çabaları, tüm çırpınışları, her acıya rağmen taşıdığı umutları sadece ona yönelmişti. Katlanmıştı her yaranın her bir acısına, kabullenmişti hayatın ona yaşattığı bütün acıları, kabullenmişti bütün olacakları. Her şey onun iyi olduğunu görebilmek içindi; tek bir dileği vardı: Yeter ki o iyi olsun. Ama, ya o hiç görmediyse bunu? Ya onun gözleri, bu çabaları fark edemediyse? Ya da belki de kontrol edemiyordu kendini, duygularını... Başka neden bütün acılarına rağmen verdiği çabalar sonuçsuz kalır, görmezden gelinir ki? Belki de artık kabul etmeliydi gerçeği, anlamalıydı artık,  belki… belki de asıl mesele, onun kalbinde ve aklında bir yeri olmayışıydı.


Ahhh Yaratıcı, gerçekten bu hikaye böyle mi sonlanmalıydı? Hani, her son aslında yeni bir başlangıçtı? Oysa gerçek sonu çoktan görmüştü, aradığıysa bir başlangıç değil, yok oluştu. Ne anlamı vardı, ne de bir değer taşırdı; çünkü her son bir sondu, bir bitişti, onun için.


Yalan mıydı herkes? Yalan mı söylemişti herkes? Düşündü göz yaşlarının ve çektiği acıların içinde kıvrınırken, sadece düşündü… Her son yeni bir başlangıç değildi; onun için her son bir sona dönüştü. Belki de artık gerçek buydu. Onun ne aklında ne de kalbinde bir yeri vardı. Olamayacaktı da hiçbir zaman...


Ahhh Yaratıcı, her şeyin gerisinde kalan bu boşluk, bir sonun acı gerçeği, ne anlam taşıyordu ki? Oysa her çaba, her umut birer yalan gibi silindi. Belki de sonunda... Belki de bir zamanlar her şeyin başlangıcını oluşturmuş olan o aşk, bir rüyaydı. Ama şimdi ne vardı ki geriye? Sadece soğuk bir boşluk ve unutulmuş bir umudun yankıları…