1. Bölüm
Aşkım Külleri
10 Okuyucu
0 Beğeni
0 Yorum
**Aşkın Külleri**
Mehmet, İstanbul’un kalabalık sokaklarında kaybolmuş bir ruh gibiydi. Zeynep ise, hayatının en güzel dönemini yaşadığı o günlerde, bir parıltı gibi parlıyordu. İkisi de birbirlerine aşık olmuş, hayatlarının anlamını bulmuşlardı. Ancak, aşkları bir ateş gibi yanarken, etraflarındaki dünya onları yavaşça sarıp sarmalamaya başlamıştı.
Zeynep, hayallerinin peşinden koşarken, Mehmet’in içindeki karamsarlık büyüyordu. Zeynep’in neşesi, Mehmet’in karanlık düşüncelerini aydınlatmaya yetmiyordu. Zamanla, Zeynep’in umut dolu bakışları, Mehmet’in içindeki boşluğu daha da derinleştiriyordu. İkisi de birbirlerine aşkla bağlıydı ama hayatın acımasız gerçekleri, onları ayırmak için elinden geleni yapıyordu.
Bir gün, Zeynep’in hastalandığı haberi geldi. Mehmet, dünyası başına yıkılmış gibi hissetti. Zeynep’in hastalığı ilerledikçe, Mehmet’in içindeki ateş sönmeye başladı. Zeynep, hastanede yattığı günlerde, Mehmet’in yanında olmasını istiyordu ama o, korkusuyla Zeynep’in yanına gidemedi. Zeynep’in gözlerindeki ışıltı, hastalığın pençesinde kaybolmaya başlamıştı.
Zeynep’in son günlerinde, Mehmet, ona olan aşkını haykırmak için hastaneye koştu. Ama ne yazık ki, Zeynep’in gözleri, son bir kez parlayarak kapandı. Mehmet, Zeynep’in elini tutarken, içindeki ateş tamamen sönmüştü. Zeynep’in gidişi, onu derin bir karanlığa sürükledi. Aşkı, onu yakan bir ateşken şimdi bir küle dönüşmüştü.
Mehmet, Zeynep’in anısına bir şiir yazmaya karar verdi. Onun hatırası, kalbinde sonsuza dek yaşayacaktı. Şiir, Zeynep’in ruhunu yaşatacak, aşklarının derin acısını dile getirecekti.
Aşkından yandım, bittim ben.
Günüm geçti, kül oldum ben.
Mum misali eridim, yandım gittim ben.
Aşkından kül oldum ben.
Roman, Zeynep’in anısıyla son bulurken, Mehmet’in kalbinde yanan ateşin külleri, aşklarının derin izlerini bırakıyordu. Zeynep’in hatırası, İstanbul’un sokaklarında yankılanmaya devam etti. Aşk, bazen bir ateşken, bazen de bir küle dönüşüyordu.
Mehmet, İstanbul’un kalabalık sokaklarında kaybolmuş bir ruh gibiydi. Zeynep ise, hayatının en güzel dönemini yaşadığı o günlerde, bir parıltı gibi parlıyordu. İkisi de birbirlerine aşık olmuş, hayatlarının anlamını bulmuşlardı. Ancak, aşkları bir ateş gibi yanarken, etraflarındaki dünya onları yavaşça sarıp sarmalamaya başlamıştı.
Zeynep, hayallerinin peşinden koşarken, Mehmet’in içindeki karamsarlık büyüyordu. Zeynep’in neşesi, Mehmet’in karanlık düşüncelerini aydınlatmaya yetmiyordu. Zamanla, Zeynep’in umut dolu bakışları, Mehmet’in içindeki boşluğu daha da derinleştiriyordu. İkisi de birbirlerine aşkla bağlıydı ama hayatın acımasız gerçekleri, onları ayırmak için elinden geleni yapıyordu.
Bir gün, Zeynep’in hastalandığı haberi geldi. Mehmet, dünyası başına yıkılmış gibi hissetti. Zeynep’in hastalığı ilerledikçe, Mehmet’in içindeki ateş sönmeye başladı. Zeynep, hastanede yattığı günlerde, Mehmet’in yanında olmasını istiyordu ama o, korkusuyla Zeynep’in yanına gidemedi. Zeynep’in gözlerindeki ışıltı, hastalığın pençesinde kaybolmaya başlamıştı.
Zeynep’in son günlerinde, Mehmet, ona olan aşkını haykırmak için hastaneye koştu. Ama ne yazık ki, Zeynep’in gözleri, son bir kez parlayarak kapandı. Mehmet, Zeynep’in elini tutarken, içindeki ateş tamamen sönmüştü. Zeynep’in gidişi, onu derin bir karanlığa sürükledi. Aşkı, onu yakan bir ateşken şimdi bir küle dönüşmüştü.
Mehmet, Zeynep’in anısına bir şiir yazmaya karar verdi. Onun hatırası, kalbinde sonsuza dek yaşayacaktı. Şiir, Zeynep’in ruhunu yaşatacak, aşklarının derin acısını dile getirecekti.
Aşkından yandım, bittim ben.
Günüm geçti, kül oldum ben.
Mum misali eridim, yandım gittim ben.
Aşkından kül oldum ben.
Roman, Zeynep’in anısıyla son bulurken, Mehmet’in kalbinde yanan ateşin külleri, aşklarının derin izlerini bırakıyordu. Zeynep’in hatırası, İstanbul’un sokaklarında yankılanmaya devam etti. Aşk, bazen bir ateşken, bazen de bir küle dönüşüyordu.
Yorum Yapın
Yorumlar
