Naikan - Sen Ýçine Bak!

Ege’nin küçük bir kasabasýnda ikindi üzeri bir delikanlý denize bakan derin falezlerin baþýna geçer, kendisini aþaðýya atmaya niyetlidir. Etraftakiler vazgeçirmek için dil döker, tanýdýklarý yalvarýr ama nafile. “Hayatýn hiçbir anlamý yok, kendimi aþaðý atýp son vereceðim bu saçmalýða” der. Sonunda kasabadan delikanlýnýn hatýrýný sayacaðýný düþündükleri Osman Dedeyi çaðýrýrlar. Ümmidir Osman Dede; tek bildiði çiftçiliktir; özel bir eðitimi yoktur.

Gelir gelmez, “Ýstersen hemen atla!” der delikanlýya. “Ama önce sende hakký olanlarýn hakkýný ver!” Þaþkýnca bakan delikanlýdan ayakkabýlarýndan birini ister. “Hatýrla bakalým, buraya kadar yürüdüðün ayakkabýda kimlerin emeði var? Yürüdüðün yolu kimler senden önce senin için kazdý? Ayaklarýnýn altýnda eskittiðin hangi canlýnýn derisi? Bugüne kadar yaþarken kaç cana mal olduðunu hesaplayabilir misin?” Bir ara delikanlýnýn üzerindeki tiþörtü çekiþtirir. “Bu tiþörtün pamuklarýný toplayanlara, pamuklarý eðirip sana tiþört olsun diye dokuyanlara atlamadan önce söyleyeceðin bir þey yok mu?” “Bugüne kadar yediðin ekmeklerin buðdayýný sýcaðýn alnýnda ekip biçenlere ve özenle piþirenlere gitmeden önce teþekkür etmeyi düþünmez misin?”

Delikanlýyý Osman Dedenin gösterdiði þeffaf baðlar öylesine sarýp tutar ki kendi isteðiyle uçurumdan hayata döner.

Ben de derim ki, uçurumun baþýnda deðilsin ama hayatý konforun yüksek tepelerinde kaçýrýyorsun. Yaþamý yaþayarak öldürüyorsun. “Ben bana yeterim!” derken, seni kucaklayan sýcacýk baðlarý hoyratça söküp uçuruma savuruyorsun.

Olur da bu akþam Osman Dede sana uðrarsa, yorma onu, elindeki Naikan’ý göster.