Hüzün Yanığı - 2

Her kalp bir mağaradır; bazen güneş görmemiş ebrulî bir hüzün renginde, bazen de ateşine rüzgâr değmemiş kurşunî kül renginde… Kuldan küle varan bir hikâyedir hayat, kimsenin göremediği bir yangın yeridir yürek… Başlamadan biten baharlar yaşar insan. Henüz yolun başında solup giden yapraklardır çektiğimiz acılar… Kan gölünde hüzün gözyaşlarımızla durulanırız hayatı anlamak için. Önce sancı, sonra arayış, nihayetinde matem-i vuslattır âşıkların yazgısı…

Hüzün kokulu Turna’dan kül gözyaşları döken Mihriban’a uzanan yolun yorgunudur Cem. Arkasında bırakmak istediği bir hayat vardır, pişmanlıklarla örülü. Her birimizin ihtiyaç duyup da dillendiremediği bir arayışın yolcusudur. Ve her insanın mutlaka bir kırılma noktası olduğunu hatırlatır bize. Uyanmak ister gaflet uykusundan, doruklara sevdalanmak ister kulluğuna ermek için. Ashab-ı Kehf misali imanın ve tevekkülün derinliğine dalmak ister. Hayran olur yedi iman kahramanı gence ve sadakat örneği Kıtmir’e. Revan olur hakikate giden yola...

Günümüz gençlerinin karanlıklarda bin parçaya bölündüğü aşk yolunda onlara iman- ı Aşkın nasıl olduğunu gösterir Cem. Mağara arkadaşlarının Kur’an’da zikredilen övgü dolu hikâyelerinde Cem’den Cemal’e dönüşmüştür... Genç yürekleri uçurum boşluklarından alıp, İlahi Aşkın zirvesine taşıyan bu yolculuk, hepimizin yol hikâyesidir.

Üç mağara: Derinkuyu, Ashab-ı Kehf ve Hira.

Üç karakter: Turna, Cem ve Mihriban.

Üç mekân: Avanos, Bergama ve Tarsus.

Ve İlahi Aşkın aynasında yansıyan sarsıcı bir ibret öyküsü…