1984

Nisan ayının soğuk ve ışıltılı bir günüydü ve saatler öğleden sonra biri gösteriyordu. Kötü rüzgârdan kaçmak için çenesini göğsüne dayamış Winston Smith, Zafer Konakları’nın cam kapılarından çabucak süzüldü, ama onunla birlikte bir kum girdabının girmesini engelleyecek kadar hızlı değildi.

Koridorda haşlanmış lahana ve eski paçavra kokusu vardı. Bir ucuna, iç mekânda sergilenemeyecek kadar büyük renkli bir poster duvara yapıştırılmıştı. Sadece bir metreden daha geniş, muazzam bir yüzü betimliyordu; yaklaşık kırk beş yaşlarında, kalın siyah bıyıklı ve engebeli olsa da yakışıklı yüz hatlarına sahip bir adamın yüzü. Winston merdivenlere yöneldi. Asansörü denemenin bir yararı yoktu. En iyi zamanlarda bile nadiren çalışıyordu ve şu anda gündüz saatlerinde elektrik akımı kesiliyordu. Bu, Nefret Haftası’na hazırlık için yapılan ekonomik hareketin bir parçasıydı. Daire yedi kat yukarıdaydı ve otuz dokuz yaşında olan ve sağ ayak bileğinin üzerinde bir varis ülseri olan Winston yolda birkaç kez dinlenerek ağır ağır gitti. Her sahanlıkta, asansör boşluğunun karşısında, duvarda devasa yüzlü poster görünüyordu. Hareket ettiğinizde gözlerin sizi takip ettiği çok yapmacık resimlerden biriydi. Posterin altında, BÜYÜK BİRADER SİZİ İZLİYOR yazıyordu.