Tarık Tufan

İnsanın hayatla ve öteki insanlarla arasındaki anlam bağı bir yerde koptuğunda bütün soruları cevapsız kalıyor ve delirmenin eşiğine yuvarlanıyor.

İnsan ölüme yaklaştığında hatıraları yerli yerince sıraya koymakta güçlük çekiyor. Zaman hızla tükenirken her bir hatıra karanlıktan kafasını kaldırıp, telaşlı köşe kapmacada öne geçmenin peşine düşüyor.

Çok istemek kadere karşı gizli bir başkaldırıdır. Kaderin çoğu zaman insandan beklediği tutku ve arzu değil, sabır teslimiyettir.

Yalnızlık insanın kendisiyle en uzak mesafesidir. Kısacık bir yalnızlık anına bile bütün hatıralar sığabilir.

; bir gün cesaretle hayatını değiştirebilme hayali kursa da kişisel mutluluğunu ucuz numaralarla güvence altına almanın zavallılığı ölene dek devam eder.

Ve hâlâ aynı fikre bütün ruhumla iman ediyorum: Aşk hayattan da ölümden de büyüktür.

İnsan anasının karnından derviş doğmaz ya! Hepimizin geçmişinde bir karanlık oda var.

Sandım ki yüreğimde bir muska niyetine taşıdığım aşk bizi her tür fitne ficurdan muhafaza eder, kötülükleri ırak eyler. Dünyanın kimi vakit bir sürgün ve mahpushane, insanınsa karanlık bir gölge olabileceğini nasıl da unutmuşum.

İnsanın bozulması hiçbir şeye benzemiyor.

Oysa hayatlarımızı asıl zehirleyen akrepler değil hatıralardı.