Sinan Akyüz Alıntıları

Coğrafya bir annenin rahmi gibidir; içine düştüğün anda kaderin yazılmaya başlar.

Bir zamanlar burada hayat vardı.

Oysa insanın sevdiğiyle vedalaşması,bu hayattaki en kıymetli şey.

İnsan yinede geçmişine takılıyor işte.Onu sırtından bir türlü atamıyor .Bazende insan geçmişinden kaçıyor.

Hayat bana şunu öğretti :Olmuşla ölmüşe çare yokmuş .Kimse kaderin önüne geçemiyor .

Bazı insanlar bu dünyanın içinde değil, sadece kendi içindeki dünyada yaşıyor.

İnsan bazı şeyleri kitaplardan değil,gezdikçe öğreniyor.

Çünkü dostluk, omuz vermektir. İhtiyaç duyduğunda bir adım öne çıkmaktır.

İnsan, insanın yoldaşıdır hayat dediğin en çok da iki kere başkalarına muhtaç bırakır bizi: evlenirken ve ölürken. Çünkü o anlarda sadece kalp değil, gözde kalabalık arar. Bir el, bir omuz, bir nefes ister yakınında.

Kabul edelim ki insanın başına ne gelirse gelsin hayat devam ediyor ama bazen öyle anlar olur ki dilimiz tutulur, yüreğimiz paramparça olur ama unutma! hayat acılarımıza hiç aldırış etmeden sürüp gider.