"Her şeyi oluruna, kendimi şen sabaha bırakıyor, mutlu insanlar içinde ben de kaygısız, öne arkaya sallanıyordum. Bulutsuz, berraktı gökyüzü; benim de gönlüm gölgesiz."
"Ve karanlık çepçevre etrafımda pusudaydı; her taraf sessizdi, her şey sessiz. Ama yukarıda edebi musikî, hava, asla susmayan uzak ve sessiz uğultu, devam ediyordu."
Knut Hamsund'dan okuduğum ilk kitap oldu Açlık. Ağır olacağını ve muhtemelen yarıda bırakacağımı düşünmüştüm yorumlardan dolayı. Fakat tam da benlik bir kitapmış. Yazar çarpıcı anlatımıyla, umutsuzluğun insanlar üzerindeki farklı etkisini yansıtıyor okura. Biçarelik bazılarını daha da alçaltırken bazılarını da yavaş yavaş yıpratıyor, karışık ve dengesiz hâle getiriyor.
Sanırım Hamsund kitaplarını burada noktalamayacağım. En sevdiğim yazarlar arasına girebilir. Size de tavsiye ederim.