Jose Mauro De Vasconcelos

İşte o zaman, çoğu kez bir özlem duyuyorum ve şöyle haykırıyorum: “Keşke bu hislerimi anlatabilseydim! içimde çağlayıp taşan bu canlılığa bir kağıtta can verebilseydim! Ruhun sonsuz, yüce varlığın aynası olduğu gibi, kağıt da ruhumun aynası olabilseydi…” Fakat dostum, çırpınmak bir işe yaramıyor. İçimde ki bu hislerin ağırlığı beni yıkıyor.

Birbirinden farklı iki çocuk, ikisinin tek ortak noktası ailelerinin kedilerine olan yanlış tutumu. Birbirlerine anlamsızca çekiliyorlar. Bunu Patroklos'un gözlerindeki hüzün ve acı çekmesine bağlıyorum. Akhilleus’un tasasız ruhunun bu farklılığı ilginç bulması da olabilir.

Çocukluklarını, gençliklerini ve yetişkinliklerini bir arada geçiriyorlar. Birbirlerini her alanda destekliyorlar, adilce davranıyorlar ve birbirlerini dünyanın sonuna kadar takip etmeye hazırlar. Kitabın sonunun kanla noktalanacağından adım gibi emindim. Bugüne kadar mutlu sonla biten mitolojik öykü de eşcinsel film de görmedim.

Zaten düşük olan modumu daha da düşüreceğini biliyordum. Yine de üç günde bitirmekten kendimi alamadım. Onları bekleyen önlenemez kehanet ruhuma, duygularıma öyle bir sirayet etti ki yirmi sene sonra bile hâlâ hatırlayacağımdan eminim.

15 sene önce okumuştum. Şimdi yeniden okumak istiyorum, farklı yaşım ve farklı duygularımla.

Keşke kitabı benden emanet alan arkadaşım geri verseydi de altını çizdiğim alıntılarla o yilların izlerini sürebilseydim.

Anladım ki kimseye kitap emanet verilmemeli, sadece hediye edilmeli.

İlk kez sesli bir kitap dinledim. Daha önce denemiştim fakat elimde kitap olmadan keyif almadığım için vazgeçmiştim. Bu kez vakitsizlikten olsa gerek, işe giderken yol boyunca, yemek yaparken mutfak tezgahımda, uykuya dalmadan önce kulağımda hep Gece Yarısı Kütüphanesi vardı. Kitaplar Nora için açılıp kapanırken benim de hayatımın sayfaları açılıp kapandı kalbimde ve beynimde. Birlikte keşkelerimizi dinledim Nora'yla.

Hepimizin geçmişe dönsem bunu yapmazdım dediği, ya da yeniden hayata başlasaydım eğer başka yollar çizerdim kaderimde diye düşünceleri vardır.

Tolstoy un şu sözleri tıpkı bu kitapta anlatılmak isteneni doğrular nitelikte.
"Geçmiş yoktur, gelecek yoktur. Sadece şimdi vardır. Şimdi mutluysan sonsuza dek mutlusun demektir."

Hatta bu kitabı destekleyen bir dizi de önerebilirim size.
"11.12.63"
Bir zaman yolculuğu hikayesi
8 bölümlük dizi, Stephen King kitabından uyarlanmış.
Şu an ki hayatından memnun değilsin. Geçmişte çok mutlu olabileceğin birisiyle tanışıyorsun fakat o zamana ait değilsin. Ve zamanın belli bir akışı var. Orada olmayı istesen de devam edemezsin. Çünkü geçmişe dönsen de yaşanılacakların ve olacakların önüne geçemezsin.

Hayata yeniden başlasaydım, saniyelerin nabzını tutardım diyor Fyodor Dostoyevski .
O zaman yaşadığımız şu anın nabzını tutmaya çalışmamız gerekmiyor mu? Geçmiş geçmişte kaldı. Artık geçmiş için yapılabilecek birşey yoktur ve bu savaşı kazanma ihtimalimiz de yoktur. Bundan sonra yapabileceklerimiz için yeni bir sayfa açmalıyız kendimize. Tıpkı Gece Yarısı Kütüphanesi'nde Nora'ya açılan beyaz bir sayfa gibi...

Bir kitabı bitirmenin hüznü içerisindeyim. Oysa sevinmem gerekirdi ama öyle olmadı.
Nasıl bir eserdi bu böyle... Beni avucuna alıp, sımsıkı sarıp bırakmadı. Ve ben teslim oldum sayfalarına. Bir masalın içindeyim dedim önce. Sonra antik bir tiyatro. Müzikal. Sinema... Kitabı okuduğum her an ben bu zamanda değildim. Bundan emindim.

Güzeller güzeli Esmeralda'ya olan aşkından ölüp biten, acı çeken, ahiretini, şerefini, dünyasını yok sayan bir papazın ızdırabını buram buram hissettim. Çoğu kez kalbimi sızlatan Notre Dame'in kanburu Quasimodo oldu.

Quasimodo; Fransızca'da tamamlanamamış, eksik anlamını içeren bir isim. Papaz Claude Frello kilisenin önünde bulduğu çirkin bebeğe bu ismi verir ve büyüdüğünde ise ona zangoçluk görevini layık görür.

Bazen çok güzel olmakta bir suçtur ve güzel olanın dışında herkes bunun farkındadır. Belki de Esmeralda papazın ölüm tehditlerine boyun eğseydi, bu eser bu denli değerli olmazdı. Ya ölürsün ya da benim olursun yakarışları onu asla yıldırmadı. "Darağacından senden daha az korkuyorum" dedi Esmeralda. Çünkü onun kalbinde sadece Phoebus vardı.

Etkisinde kaldığım bir kitap oldu. Ne kadar anlatsam az kalacak gibi. Evet, öyle gibi.

Yazarının "on iki günde yazdım, yirmi yıldan fazla bir zaman yüreğimde taşıdım" dediği bu kitap beş yaşındaki küçük Zeze'nin kocaman yüreğini ve hayattaki tüm olumsuzluklara rağmen sevginin insan hayatında iyileştirici etkisini konu alıyor.

Minguinho adını verdiği bir şeker portakalı ağacı onun en iyi sırdaşıdır. Bir gün ayağı yaralı halde okula giderken Portekizli Portuga dayanamayıp eczaneye götürür Zeze'yi. Kendine sevgi dolu bir kalp ve hayali bir baba bularak hayatı anlamaya çalışır Zeze. Portuga onun en iyi arkadaşı, babası, sırdaşı olur zamanla. Yine çocuk kalbinde bir sürü hayal kırıklıkları, acılar, özlemler vardır.

Kitabın sonu hüzünlü bitiyor olsa da herkesin içinde kendini bulacağı bir çok bölüm olduğunu söyleyebilirim.
Zeze deyince aklıma gelen koca bir yürek ve masum gözyaşı damlaları bana göre..