Esma Gül Öztürk

Ölümün ne gün ne de saat bildiğini düşünmek çok hüzünlü...

Tutumlu yaşayın, olabildiğince mütevazi yaşayın ve bugünden itibaren hep biraz olsun bir şeyleri bir kenara koyun ki talihsizlik sizi yine birdenbire yakalamasın.

Sizi hatırlamak benim hasta ruhuma ilaç gibi geliyor.

Neden her şey böyle oluyor, iyi bir insan karanlıkta kalıyor, bir başkasınaysa mutluluk kendiliğinden geliyor?

Belki parıltı yok, ışık yok, renk yok, ama yine de insanım, kalbiyle ve düşünceleriyle bir insanım ben.

Duygularımın bütün canlılığı kayboldu.

Mutsuzluk bulaşıcı bir hastalıktır.

Tanrım, yaşamak ne kederli şey!

Dünya kötü, insanlar adaletsiz!

Yaşadıklarımı anlatmaya gücüm yetmiyor; onları düşünmek bile istemiyorum; bu hatıralar çok rahatsız ediyor beni.