huriyeçap

Eski bir Japon felsefesi olan Kintsugi, kırılan bir nesneyi eskisinden çok daha güzel ve fonksiyonel hale getirmeyi amaçlar. Bu felsefeye göre kırılma aslında bir kayıp değil yeni bir varoluş demektir.

İnsan hayatında derin izler bırakan ve tamirinin mümkün olmadığı süreçler yaşanabilir. Ancak bunları aşmak çok daha değerli ve çok daha güçlü bağlarla onarmak da hayatın bir parçasıdır. Kırılan nesnelerin kırılmışlıklarını görmezden gelmek yerine özellikle daha da belirgin hâle getirerek onu kendi tarihinin bir parçası yapar. Parçalanmaya karşı bir mücadeledir. Yokluğa gidişliği kırıldığı yerden yoluna devam edebilme felsefesidir.

İncinme reddedilmez veya bastırılmaz ama yaşamın hiçbir unsuru kusur olarak görülmez.
Yaşanan hayâl kırıklığı olsa bile çok değerlidir.

Rötar yapan planlarımı fındıklı bisküvi eşliğinde tekrar not alıyorum. Talimat verilmeden yerimden kalkmak yok, anlaşıldı. Yeleğimin ışıklarını da düşlerimi terk ederken yakmam gerekiyormuş. Buna da peki. Biliyorum, fark edilmek önemli. Sanki bu dünyaya sırf bunun için gelmişiz gibi.

Mutfağımda oturmuş perdenin arkasında sallanan bir çift boyalı ayakkabıyı izliyorum. Topukları ezilmiş, burnu yırtılmış yorgun ayakkabılar bunlar. Binamızın dış cephesini yeniliyorlar. Halatlara tutturulmuş incecik demir parçalarının üzerinde emanet duran bir tahtaya bağlı hayatları izliyorum. Bulundukları 8.katı düşünüyorum. Çıkacakları 4 katı daha hesaba katınca başım dönüyor oturduğum sandalyemde. İplerin kopması, birleştiren vidaların yerinden oynaması, ayağın boşluğa basması...
Yok yükseklik korkusu değil de ölüm korkum var diyorum kendime. İkisi de aynı kapıya çıkıyor diyorum sonra.
Hem, her kopuş ölüm gibi birşey değil midir aslında.
hry

İnsan
eşref-i mahlûkattır derdi babam
bu sözün sözler içinde bir yeri vardı
ama bir eylül günü bilek damarlarımı kestiğim zaman
bu söz asıl anlamını kavradı
geçti çıvgınların, çıbanların, reklamların arasından
geçti tarih denilen tamahkâr tüccarı
kararmış rakamların yarıklarından sızarak
bu söz yüreğime kadar alçaldı
damar kesildi, kandır akacak
ama kan kesilince damardan sıcak
sımsıcak kelimeler boşandı
aşk için karnıma ve göğsüme
ölüm için yüreğime sürdüğüm ecza uçtu birden
aşk ve ölüm bana yeniden
su ve ateş ve toprak
yeniden yorumlandı.

Dilce susup
bedence konuşulan bir çağda
biliyorum kolay anlaşılmayacak İsmet Özel

Ağlasam sesimi duyar mısınız mısralarımda? Orhan Veli Kanık
Ben hangi yaprağın ince hüznüyüm? Birhan Keskin
Kalbime döneceğim ama hangi yolla? İsmet Özel
Siz aşktan ne anlarsınız bayım? Didem Madak
Diş değil, tırnak değil, bir mendil niye kanar? Edip Cansever
Bir daha hangi ana doğurur bizi? Ahmed Arif
Sizin hiç babanız öldü mü? Cemal Süreya
Seni dağladılar değil mi kalbim? Necip Fazıl Kısakürek
Bir neden var mı mutlu olmam için? Ahmet Erhan

Bir şarkı insanı nerelere götürüyor bazen. Tam da böyle saatlerdi, mevsim bu mevsimdi. Uyanır inerdim taş merdivenlerden. Mavi demir kapı aralanmış olurdu. Bereketin eve davetiydi bu. Kuşların neşeli sesi süzülürdü avluya. Başımı dışarıya uzattığımda akşamdan suya bırakılmış çamaşırların leğende yıkanmayı beklediğini görürdüm. Yapışırdı genzime sabun esansı.

Siyah küçük kutudan TRT türküleri yükselirken henüz demlenmiş çayın kokusu karışırdı odaya. "Uyandın mı Huri kızım" derdi rahmetli dedem. Beyaz sakalları, masal prenseslerini kıskandıran sevecenliğiyle selamlardı beni. Dolardım kollarımı boynuna. Dedem kokardım. Yoğurduğu ekmek kızarırdı fırında, yanaklarım gibi. Eski fırıncıydı dedem. Öyle derdi.

Bazı yazlar eskide kaldı, bazı tatlı anlar gibi. Bazı manzaralar sadece hatıra şimdi.