Canan

Çok bilinen ve hakkında çok konuşulan bir kitap. Uzun zamandır merak ediyordum ben de ancak bugün kısmet oldu. Aynı isimli, Jorge Angel'dan bir kitap okumuştum. Aralarındaki tek benzerlik simyacılık ve felsefe taşıydı. Ancak Paulo'nun Simyacı'sı daha detaylı ve uzun bir serüvenden bahsediyor.

♤♤♤♤

Santiago isimli bir gencin kendi Kişisel Menkıbesinin peşinden koşmasını anlatıyor. Amacı için, Endülüs'teki kendi sıradan hayatından, ailesinden, çobanlık ettiği koyunlarından ve aşık olduğu çöl kadınından vazgeçiyor. Rüyasında gördüğü bu hazineye ulaşmak için türlü sıkıntılar ile karşılaşıyor ancak Evren, amacına ulaşmasını delikanlıdan da fazla istiyor ki ona her zorlukta yardım edecek birini çıkarıyor karşısına.

Okumasam da olurmuş dediğim birkaç tane kitap vardır, bu da onlardan biriydi.
Romantizm türünü hiç sevmem ancak yorumları okuyunca olaylar romantizmin de ilerisinde diyerek bir şans verdim. Kalemi daha sağlam olsa da bazı noktalar Wattpad kurgularına benziyordu. Örnek verecek olursak Anadolu'dan gelmiş bir ailedeki ana karakter olan genç kadın, zengin insanların arasına girince piano çalıp aslında Anadolu'yu yüceltmeye çalışıyor gibiydi kendince.

Kitapta piyano modernliği sembolize etmiş gibiydi. Kadın da varlıklı adama yaraşır biri olsun diye bari piyano çalıyor olsun, madem fakir bir taşralı, diye düşünülmüş gibi hissettirdi bana.

Erkek karakter hem varlıklı hem de inkılap karşıtı, kadın ise tam zıttı. Sonra da zorlama bir senaryoyla birbirlerine aşık olup her şeyi görmezden geliyorlar.

Her şeyi göz ardı ederseniz ve bu konuda hassas değilseniz normal bir kurgu gibi okuyabilirsiniz. O açıdan bakarsak gerçekten akıcı ve dolu bir aşk kitabı derim.

Birçok konuya değinen bir kitap. Konular derine inilmeden ama fazla da yüzeysel olmayacak şekilde anlatılmış. Dili de oldukça akıcı.

İçeriğine gelecek olursak Nakşibendilik, Mevlevilik, Kadirilik gibi mezheplerin eğitime ve siyasete olan etkilerinden bahsediyor.

Burada bahsetmek istemeyeceğim bir takım politik mevzulara da girmiş yazar. O kısımları mutlaka okumanız gerekir bence. Üstü kapalı bahsetmeye çalışmak pek yeterli olmayacaktır açıklamak için.

Türk Islam sentezi bölümünde ise yazar, böyle bir sentezin olamayacağından bahsediyor. Selçuklu ve Osmanlı zamanında yapılan mimari eserlerin ve edebi metinlerin bir sentez oluşturmadığını çünkü değişmez kuralları olan inançlara ekleme yapılamayacağını söylüyor. Sanırım bu noktada Islam ile sentez oluşturanın bazı mezhepler olduğunu düşünebiliriz.

Zaten kısa ve akıcı bir kitap olduğu için fazla detaya da yer vermemiş. Bu nedenle başka kaynaklarla karşılaştırma yapabilir ya da bazı meseleleri daha derin şekilde araştırabilirsiniz.

Aldatıldığını düşünen bir adamın, utancından dolayı kimliğini gizleyerek 'başkasının karısı' olan bir hanımefendiyi takip etmesiyle geçiyor tüm kitap.

Kadın belki aldatıyor ya da aldatmıyor. Bu esas konu olsa da kitap boyunca insanların birbirlerini aldatıp ahlaksızlıkla suçlamalarının aslında altı boş bir itham olduğunu anlıyorsunuz. Sanki çok basit bir hata yapılmış gibi kimse tepki vermiyor. Sadece lafta suçlamalar yapılıyor. Suçlayan insanlar da bu ahlaksızlığın parçası olmasına rağmen hiç alınmıyorlar, kötü hissetmiyorlar. Öyle tuhaf bir toplum oluşmuş.

Yoksulluğun ve alkolün insanlara neler yaptırabileceğini anlatan gerçekçi ve sade bir kitap. Zaten Emile Zola, kitaplarında daha çok aile içi ve toplumsal sorunlardan bahseder.

Bu sorunlar ne kadar değişirse değişsin kaynakları hep yoksulluk ve yozlaşmadır. Kitabı okuduğunuzda birçok olay belki size tanıdık gelebilir çünkü kitapta her ne kadar Fransız insanları anlatılıyor olsa da olay bir ulustan ve coğrafyadan ibaret değildir.

Bu kitabında da bir kadının toplumdan ve yoksulluktan dolayı çöküşünü doğru sürüklendiği anlatılmış.

Homeros'tan sonra dinlendirici, kısa bir bilim kurgu okuyayım diye başladım Wells'e. Fakat kitabın seksen sayfa olması sizi yanıltmasın. Bana kalırsa Homeros'un kitabından çok daha ağır ve doğru çıkarımlar yapmak için yavaşça okunması gereken fikirler barındırıyordu.

Öncelikle tanrının, yeniden bir Nuh tufanıyla insanlığı 'temizlemesi' kararıyla başlıyoruz. Bulduğu Nuh ise, eskinin aksine modern bir Nuh'tur ve hemen tanrının kararlarını sorgulamaya başlar.

Wells, hem toplumdaki yozlaşmayı eleştirir hem dini olayları sorgular hem de siyasete dokunur.

Muhteşem bir intikam hikayesi anlatılmış. Zengin bir adam olan Kirk'ün, kaldığı otel odasında bulduğu mektupla tüm hayatı değişmeye başlar. Mektubu gönderenin peşinden gider ve bu sırada nedenini bilmediğimiz sebeplerle sürekli kabuslar görür. Bir süre sonra tamamıyla uyuyamaz olur. Artık eskisi gibi zengin ve alımlı bir adam değildir. Korkuyla, kendisini kurtarmak için yoluna devam eder.

Sonu oldukça basit ama korkunçtu. Hikaye de yüzeysel kalmıştı. Iki yüz safya, yüz sayfaymış gibi akıcıydı bu nedenle. Üzerine çok düşünmeden hızlıca okuyabileceğiniz bir kitap.

Herbert Wells'in olağanüstü hayal gücü yine harika bir eser ortaya çıkarmış. Bilim ve merak ile hareket eden insanların, başka canlıların doğasını bozup tanrı rolü oynamaya çalışmalarını konu alıyor bu kitap. Farklı karakterdeki insanların ne kadar ileri gidebileceklerine şahit oluyoruz. Etik değerlerden tamamen uzaklaşmayı başaran bir adam, kararlı insanların arkasından gitmekle kendini güvende hisseden öz güvensiz başka bir adam ve hikayenin protagonistinin yolları bir adada birleşiyor.

Faruk Nafiz, Balkan Harbi, Birinci Dünya Harbi ve Istiklal Savaşı yıllarında çocukluk ve gençlik dönemlerini geçirmiştir. Belki de bu sebeplerden dolayı, o zamanlar yaygın olmayan bir şeyi yapıp türlü sebeplerle Anadolu'yu gezmiştir. Bu seyahatler onda Memleket edebiyatını yaratma arzusu uyandırmıştır.

Bu isteği için ilk adımı, kitaba da adını veren Han Duvarları isimli, epey bilinen şiirini yazarak atmıştır.

Homeros, on sene süren savaşın elli bir gününü yirmi dört bölümde anlatmış. Savaş, kralların kralı Agamemnon'un Akhilleus'un ganimatini alması ve en güçlü savaşçı Akhilleus'un da buna tepki olarak savaştan çekilmesiyle başlıyor.

Savaş boyunca birçok ünlü veya daha az bilinen isimleri okuyorsunuz. Bu savaşçılar bazen ölüyor bazen de öldürüyorken çıkıyor karşımıza.

Kitabın girişinde doksan sayfalık bir bilgilendirme yer alıyor. Homeros'un kimliği, Troya kentinin milattan sonra nasıl keşfedildiği ve bu iki destanın sözlü mü yoksa yazılı mı aktarıldığı açıklanıyor. Benim için bu kısım, destanın kendisini okumaktan daha yorucuydu. Hatırlanması gereken çok fazla detay vardı.

Diğer mutasavvıflara kıyasla Şems ve Mevlana benim için oldukça değerli. Din anlamında bir değerden bahsetmiyorum. Aksi halde, kendini fıkıh ve kelam gibi ilimleri anlamaya adamış kişileri daha önemli bulabilirsiniz. Çünkü bunlar dini, din vasıtası ile dinin tanrısını anlamanın temel yoludur. Şems de bu ilimleri erken yaşta öğrenmiştir ancak bu ilimler onun için araçtır. Allah sevgisine götüren yoldur. Mevlana'nın kendisini kitap okumaya kaptırmasını da çokça eleştirmiştir keza. Onlar için aşk ilk sırada gelir. Ibn Arabi'nin dediği gibi, ilim yalnızca akılla öğrenilemez.

Fakat ben, iki velinin tek bir ruh oluşturmasını seviyorum. Birbirlerinin ruhunda kayboluyorlar. Bir bütün oluşturuyorlar ve muhtemelen bu da aşklarını ikiye katlıyor. Insan-ı Kamil sıfatı tek bir kişiye atfedilirken, iki sufinin ilişkisi sayesinde bir ruh olmalarına da uygun buluyorum.

Kitaptaki tek sıkıntı, noktalama işaretlerinin eksikliğiydi. Bu da anlam karmaşasına neden oluyordu ara sıra. Mevlana ve Şems'e ilgisi olanlar için güzel bir kaynak. Yorucu da değil içerdiği derin anlamlara kıyasla.

Gece Yarısını DÖRT Geçe'nin devamını anlatan ikinci kitap. Toplamda, birbirinden bağımsız iki korku hikayesinden bahsediyor.

Ilk hikaye sakin bir kasabada sigortacılık yapan bir adamın, küçük bir konuşma hazırlamak için kütüphane gitmesiyle başlıyor. Bu kütüphane oldukça anormal ve tehlikeli bir yaratığı da içinde barındırıyor. Bu yaratık oldukça eskiye dayanan bir tarihe sahip. Bizim sigortacıdan ne istediği de tam bir gizem. Okudukça hem sigortacı Sam ile aynı korkuları yaşıyorsunuz hem de hikayeye kendinizi iyice kaptırıyorsunuz.

Ikinci hikayede ise doğum günü hediyesi olarak bir fotoğraf makinesi alan delikanlının, makinenin çektiği fotoğrafların bugüne ait olmadığını anlaması ve fotoğraflarda beliren yaratıktan kurtulmaya çalışmasını okuyoruz. Bu hikaye de ilki gibi dehşet vericiydi. Derslerim olmasa bir günde bitirecektim tüm kitabı. Hem korkarak hem de zevkle okudum iki hikayeyi de.

King'in kalemi yine olağanüstü. Fantastik ve korku türünde çok geniş ve hayranlık uyandırıcı bir hayal gücüne sahip.

Özellikle korku ve gizem türünü sevenlere şiddetle tavsiye ederim Stephen King romanlarını.

Üç bölümden oluşan bir polisiye kitabı. Her ayrıntıya farklı bir klişe eklenmiş. Bazı noktalar çok belirsiz kalmış ve sığ bir anlatımla yetinilmiş.

Yazardan okuduğum ilk kitap ve muhtemelen de sonuncu olmayacak. Ne kadar klişeler fazla da olsa başrol tamamen farklı bir karaktere sahip. Sıradan dedektiflerden oldukça uzak. Ayrıca kitap çok akıcıydı. Bu yüzden hızlıca bitti ama sevemediğim bir şeyler de var. Diğer kitaplarının daha iyi olacağını umuyorum.

Aslında henüz çocukluk yıllarını unutacak kadar yaşlandığımı düşünmüyordum ancak gerek bu kitabı gerekse ana karakteri çocuk olan diğer kitapları okuduğumda fark ettim ki bana çok yabancı geliyorlar. Hiç tanıdık bir iz bulamıyorum kitaplarda. Sanırım karakterlere hayat verenin de bir yetişkin olması büyük bir etki bırakmış. Çocuklar çocuk gibi değil de yetişkinin zorlamasıyla çocuk gibi hareket eden insanlar.

Verdikleri kararlar, yaptıkları planlar ve karakter gelişimleri o kadar kusursuz ki gerçekte olan çocukları anlamakta da zorlanıyorum.

Madam Bovary, ilk ismiyle Emma, kitabın ellili sayfalarında kocasından memnun kalmadığını söylüyor. Monoton hayat canını sıkıyor kadının. Mösyö Bovary ile evlenmeden önce de evliliğe koşuyor ve babasının evindeki hayatından yakınıyordu. Ondan önce de babasının evini özlüyor ve gittiği manastır hayatını yeknesak buluyordu. Sonuca gelince ise evlenip de merakını giderdikten sonra bu kez en başa dönüp manastırı özlemle anıyor.

Ellinci sayfadayken bunları not ettim ancak devamının da benzer olacağını düşünüyorum. Hayatını kendi iradesiyle yaşayamayan bazı insanları hiçbir değişiklik tatmin etmez. Bazı kişilerin, kadını bu konuda nankör veya aç gözlü olmakla yerdiğini gördüm ancak bu saygı duyulması gereken bir durum. Böyle insanlar bir hafta Paris'i gezer ardından sıkılıp üç hafta köy evinde yaşar. Bu günümüz dünyasında ekonomik özgürlüğü olan insanların yaptığı alışılagelmiş bir tavır. Bazı insanlar bir sırt çantası ve bisikletle dünyayı geziyor. Madam Bovary, kadınların babasının istediğiyle evlendiği, ailesinin istediği, genellikle dini okullarda, eğitimi aldığı bir döneme denk geldiği için şanssız kimselerden. Daha gencecik birisi ve ne kendini ne de insanları tanımadan seçim yapmaya zorlanıyor.

Böğürtlen kitabından sonra Mehmet Rauf'tan okuduğum ikinci kitap. Ayrıca Türk edebiyatının ilk psikolojik romandır.

Dili, Böğürtlen kitabında olduğu gibi çok akıcı. O kadar eski kelime bile kitabın akıcılığını bozamamış. Sürükleyiciliğini bozan yegane şeyse romana hakim olan romantizm. Üç yüz altmış beş sayfayı ancak beş günde okuyabildim. Karikatürize edilmiş bir aşk okuyup duruyoruz. Abartı bir aşk draması izlemeye gelmişiz gibiydi.

Köpeğiyle yalnız yaşayan Ed Kennedy taksicilik yaparak geçiniyor. Oldukça sıradan, yoksul bir hayatı var. Klişe arkadaşlar ve klişe bir platonik aşk...

Sıradan Ed'e, posta kutusunda bulduğu iskambil kağıtlarıyla (Karo, sinek, maça, kupa asları.) adresler ya da bilmeceler iletiliyor. Bunları çözerek insanlara yardım etmesi gerekiyor. Yardım ettiği her insan Ed'in hayatına karışıyor ve kalıcı bir etki bırakıyor.

Kitabı sürükleyici yapan en ilgi çekici şey, Ed'in karar verme yetisi. Karşılaştığı durumlarda ben ne yapardım diye düşünüyorum ama aklıma yetersiz sonuçlardan başka bir şey gelmiyor. Ancak Ed, sanki bunun için doğmuş gibi hızlı ve eğlenceli kararlar alıyor her adres için.

Yazarın Profesör kitabını okurken bu kadar durağan gelmemişti aslında. Gerçi o kadar akıcı değildi o da. Iki kitabının da giriş ve gelişme kısımları birbiriyle yarışır derecede durgundu. Climax ve sonucu ise çok daha akıcıydı.

Yedi günde bitirebildim ancak. Bu kitabında, özellikle ilk üç yüz sayfasında kendimi zorlayarak okudum. Kitaptan soğumamak için günde elli sayfa ile sınırlandırdım okumayı bir süre. Sıkıcı ve sürükleyiciliği yoktu. Ama bu demek değil ki kitap kötüydü. Farklı tarzlara alışmadığım için daha yavaş ilerleyen ve içeriği dolu dolu olan kitaplar boğucu geliyor. Sürekli çalakalem bir anlatımla kaç-kovala polisiye kitaplarına alışmışım. John Katzenbach'ın dünyasında girince her şey yavaşladı sanki. Önce sıkılıp bırakmak istedim ama bir süre sonra alıştım kaleminin akışına. Aklıma balık tutmaya ilk gittiğim zamanlar geldi. Sürekli sızlanır ve beklemek istemezdim ancak bir süre sonra akşamdan sabaha kadar öylece bekleyebilir hâle geldim. Yazarın kitapları da böyle bir intiba uyandırdı. Eğer ortasında kadar bekleyebilirseniz sizi içine çekeceğine inanıyorum.

Karakterlerin hepsine biraz hak verdim, fazlaca nefret ettim. Insanların birbirini her açıdan kullanmaya çalıştığı ve ezdiği bir dünya yazılmış. Tabii bu gerçekte olan bir durum. Hayal ürünü değil. Kendimizin bile dâhil olduğu ilişki türleri.

Türlü entrikalarla masum insanları öldürtmekten, hapise attırmaktan çekinmeyen karakterlerle tanışıyorsunuz. Deyyusların, arkadaşlarının arkasından namussuzluk yapmasını ve pişkince övünmelerini okuyorsunuz.

Kitabı okudukça tarihte hangi olay meydana gelmişse de, devir ne kadar farklıysa da bir grup insanın daima kansız olabileceğini anlıyorsunuz. Fakat yazılanlar sizi şaşırtmayacaktır. Çoğumuz kitaptaki türde karakterlerle tanışmışızdır hatta onlardan bir parçasını da kendi karakterimizde bulabiliriz.

Orhan Kemal'den okuduğum ilk kitap. Bence hoş bir tarzı var. Yaşar Kemal gibi, o da Çukurova'yı anlatmış. Özellikle çiftçilerin komisyoncuya verdiği mallara rağmen hiçbir şey kazanamaması ve hep hakkının yenmesi bugün bile devam eden bir problem.

Stephen King'in hayal gücünü her okuduğum kitapta övüyorum ve yeni kitabına başladığımda yaratıcılığının sonu yokmuş gibi geliyor. Aksiyon, gizem ve gerilim karışımı bir kitaptı. 328 sayfa boyunca hiç sıkmadan bitti.

Intikam ve hayatta kalmaya çalışmanın hikayesiydi. Hangi karakterin penceresinden bakarsanız onu haklı buluyorsunuz. Üzüldüğüm tek kişi ise Italyan oldu. Diğerleri ne ektiyse onu biçti kısaca.

Ikinci bir John Saul kitabı ve tarzının yine aynı olduğunu söyleyebilirim. Konu farklı ama sanki benzeri bir şekilde işlenmiş. Bunun sebebi okuduğum iki kitabında da Hristiyanlık motiflerini çok kullanmış olması olabilir. Zaten direkt olarak bu dine dayandırılmıştı kitapları. Belki de bu sebepten korku/gerilim türünde yazılmış olan kitapları, bana hiç de korkunç gelmedi. Haçtan korkan şeytanlar vs. biraz sığ ve dindar yetiştirilmiş çocukları etkilemek için yazılmış gibi basitti. Yani korku beklentisiyle almayın derim. Konu sizi içine çekecektir ve akıcı bir dili var ancak bunun sebebi de kitap kurgusunun sağlam oluşu değil de karakterleri merak ediyor olmanız olacaktır.

Okuduğum en iyi ve keyif verici kitaplardan biriydi. Tamamen kendine özgü orijinal bir konusu ve tarzı var. Final haftasına giriyor olmasam üç gün yerine iki günde bitirirdim.

Okumadan önce korku ve gerilim türünde bir kitap olduğunu düşünüyordum Stephen King'in de yaptığı yorum üzerine. Ancak korku ve gerilimle alakası yok. Farklı, doğaüstü varlıklar okuyorsunuz ancak gerilim yerine merak uyandırıcı ve bambaşka bir tür. Daha çok aksiyon derdim ben. Stephen King'in bu kitabı neden sevdiğini anlamıyor değilim. Kendine yakın, hatta belki kendisine denk bir hayal gücü keşfetmiş olması, arka kapaktaki "Korku edebiyatının geleceğini gördüm... Adı Clive Barker'dı." yorumu yazmasına yol açmış olmalı.

Kitapları neden sevdiğimizi hatırlatacak muhteşem kitaplarla daha sık karşılaşmayı umut ediyorum ben ve diğer herkes adına.

Bu kitap, Martı ve dört perdelik Vişne Bahçesi tiyatrosunu içeriyor. Ben EZR Yayıncılık'tan okudum. Bazı kısımlar da imla hataları ve basım hataları vardı. Ancak bunlar genel konunun anlaşılmasını etkileyecek düzeyde değildi tabii. Yine de başka bir yayınevi tercih edebilirsiniz daha sağlıklı ve akıcı bir çeviri için.

Iki tiyatro eserinde de anlaşılması zor bir tuhaflık vardı. "Bunu neden yazmış acaba?" diye düşündürüyor. Amaç eksikliği olabilir bunun sebebi. Zaten yazarın, kendisini bir karakterle aktardığını düşünüyorum. Yazar olarak karşımıza çıkan karaktere de bu şekilde bir açıklama yaptırmıştı. Yetenekli olduğunu ancak bir türlü kendi yolunu bulamadığından bahsediyordu.

Anlamsızdı ve keyifsizdi demeyeceğim yine de. Belirli bir düzenle- giriş, gelişme, sonuç- ilerleyen alışılagelmiş kitaplardan sonra bu tarz kendine has ve aykırı kitapları okumak hoşuma gidiyor. Bambaşka bir yazının varlığını keşfetmek gibi. Farklı bir zevki var normalde mânasız gelebilecek eserlerin. Bu nedenle başlarken tereddüt etmeyin derim.

Özellikle ilk hikayede olayı küçük bir çakıl taşının farklı yerde olmasıyla çözebilen, daha doğrusu bunu fark edebilen Holmes, yine kendine hayran bıraktı beni.

Ancak beşinci hikayedeki Ünlü Müşteri bölümü felaket derecede korkunç ve iyiydi. Insanları canının istediği gibi kullanan ve öldüren zengin bir yer altı suçlusunu anlatıyordu. Bu adam Sherlock'a bile zarar vermekten çekinmiyor. Hayatına birçok kadın giriyor ve eşlerini öldürüyor. Bunun yanında kaçakçılık, adam öldürme ve hırsızlık gibi ciddi suçları da rahat bir tavırla işleyebiliyordu.

Diğer hikayelerden bazılarını başka bir yayınevinde basılan Sherlock kitaplarından hatırlıyordum. Genel olarak akılda kalıcı ve etkileyici hikayelere yer verilmişti bu kitabında. Dedektif ve gizem türünü sevenlere tereddütsüz tavsiye edebilirim.

Okuduğum serinin diğer kitaplarına kıyasla bu kitap yalnızca iki hikaye içeriyordu: Korku Vadisi ve Baskervilles Laneti. Sherlock kitaplarında genelde kısa ve çarpıcı öyküler okumaya alışığız. Yine de bu hikayelerin uzun olması onları ne daha sıkıcı yapmış ne de daha az etkileyici.

Ilk hikayede suç, intikam ve gizemin bir araya geldiği müthiş bir konu anlatılmış. Ikinci hikayede ise gerilim ve gizem ağırlıklıydı.

Sherlock'un ve Watson'ın tavırları ve olaylara tepkileri beni her zaman şaşırtıyor. Bu küçük detaylar, iki karakterin sıkıcı olmasını engelliyor. Dizisini, filmlerini izlemiş ve kitaplarını okumuşsanız eminim siz de fark edeceksiniz, çok da hoşunuza gidecektir.

14-15 yüzyıllarda yazıya geçirilen destanların içeriğini oluşturduğu bu kitaptaki birçok isime aşinaydım. Bamsı Beyrek, Uruz Bey, Deli Dumrul, Kan Turalı, Yiğenek, Basat, Boğaç Han gibi figürlerin kısa hikayelerine yer verilmiş. Özellikle bu efsanevi kişilerin isimlerini nasıl aldıklarından bahsediliyor. Eski Türklerin yaşadığı zamanın kültürüne göre kan dökmeyen, kahramanlık göstermeyen erkeklere isim verilmiyormuş. Bu isimlerin hangi olaylarda verildiği yazıyor kitapta. Ancak bazı hikayeler, örneğin Salur Kazan'ın oğlu Uraz ile ilgili birden fazla kıssa verilmiş. Bazen Uraz esir düşerken, bazen babası kurtarılıyor. Bu bakımdan biraz kafa karıştırıcı ve yüzeysel geçilmiş gibi geldi bana.

Dili de çok akıcıydı. Çeviri yapılırken orijinal halini korumaya çalışmışlar. Eski kelime diyerek açıklaması verilen bazı kelimelerin, bizim yöresel kelimelerimizle aynı olması çok eğlenceli ve hoştu. Bu bilinmeyen kelimeler de okurun konsantrasyonunu bozacak kadar fazla değil. Sayıca az oldukları için bilmeseniz de aklınızda tutabiliyorsunuz.

Bu kitap kadar ilk sayfalarda okurun gözünü korkutan ve anlaşılmaz bir giriş yapan başka kitap var mıdır bilemiyorum. Ilk başladığımda, "Aldık mı başımıza belayı." diye sızlanmıştım. Ancak elli sayfadan sonra o kadar hızlı akmaya başladı ki nihayet kurgunun içine girebildim.

Hayri Irdal'ın gözünden kendi hayatını ve diğer karakterleri okuma şansınız olacak. Hayri ortalama birisi gibi görünse de aslında çok ilginç bir tip. Insanlarla ilişkileri, ağzını açsa başını belaya sokması, yüzünü görenin işinin bir hafta ters gitmesi okuyanı hem eğlendiriyor hem de Hayri için üzülürken buluyorsunuz kendinizi. Bir insan bu kadar mı kısmetsiz, basiretsiz olur diye öfkeleniyordum kitabın yarısına kadar. Kendisini hamal gibi kullanıp parasını yiyen ikinci karısı ve onun kız kardeşleri, Hayri'ye hasta teşhişi koyan ancak kendisi tam bir numune olan Psikiyatrist, hepsine müthiş sinirlendim. Zavallı Hayri...

Başka bir mükemmel King kitabı ve yine harika bir hayal gücü.

Çok akıcı ve sürükleyici. Biraz distopik bir eser olsa da dünyadaki toplumlarla bağlantı kurabiliyorsunuz. Bir kesmin yarın ne yiyeceğini düşünürken, diğer kesmin ise başkalarının haklarını daha iyi nasıl gasp edeceğini düşündüğü bir dünya yansıtılmış. Imkanlar ve yasalar nasıl değişirse değişsin tablo hep aynı.

Bir yarı titan olan Kirke'nin hüzünlü dünyası ve dertleri, biz sıradan insanlarınkinden farklı değil. Nankörlük, intikam, öfke ve hayal kırıklığı tanrıların dünyasında da mevcut. Kirke ise bu açıdan çok şanssız. Diğer tanrılar gibi umursamazlıkla ölümsüzlüğünün tadını çıkaramıyor. Yaşadığı her uzun asır boyunca yalnızca ihanet ve nankörlüğü taşıyor beraberinde. Insanların imrendiği sonsuz hayat ve güç, Kirke için ıstırap kaynağından başka bir şey değil. Tamamıyla yalnız geçiriyor hayatının büyük bir kısmını. Güveneceği ve kendisini seven kimsesi olmuyor. Öyle hüzünlü bir dışlanmışlık ile yaşamak zorunda ki başlarda onun kederli hayatını sıkıcı bulmuştum. Ancak hep böyle kalmıyor. Gelişiyor ve diğer tanrıların gücüne kafa tutabilecek kadar güçleniyor. Özellikle bu kısımları okumak tatmin ediciydi. Başına gelenlere ağlamaktansa ayağa kalkıp adapte olmanın bi' yolunu buluyor.

Kitabı okumadan önce sıkıcı olacağını düşünmüştüm. Mitolojik şeyler pek ilginç gelmiyor. Ancak Kirke'nin hikayesi tamamıyla farklıydı. Bu akşam kitabı bitirebilmek için saatlerce ara vermeden okudum. Yıllardır ilk defa bu kadar uzun bir süre geçirdim okuyarak. Normalde yüz sayfayı geçmem bir gün içinde ancak bu kitabı bitirmek için büyük bir istek duydum. Kirke'nin hayatını nasıl noktalayacağını okumadan uyku girmezdi gözüme.

Mitolojiyle ilgilenmiyor olsanız da okumak keyif verici olacaktır.

Dave Gurney serisinin yedinci ve son kitabıydı. Özellikle göze çarpan nokta, kitapların sürekli kendini tekrar etmesiydi. Yani birinci kitaptan da başlasanız yedincisinden de başlasanız pek bir şey değişmiyor. Sıralı okumayanlar da rahatlıkla anlayabiliyor konuyu. Çünkü her kitabında aynı cümleyi birkaç kere okuyorsunuz ve bu cümleler karakterlerin sürekli hatırlatılmak istenen özelliklerini vurguluyor.

Bu kitabında da öncekiyle benzer şekilde tasarlanmış bir gizem söz konusuydu. Okurken uyukluyordum. Güzel ve detayları da mantığa dayalı ama okuyucuyu uyarmayan, dikkatini çekmeyen bir yazım tarzı var bana kalırsa. Gizem ve ters köşeler bile çok yüzeysel kalıyor. Heyecan verici bir anlatım ya da kurguda değişiklik yok. Yavan bir kurguyla ekstrem bir his yakalayamadan okuyup bitiriyorsunuz.

Fransiz Ihtilali döneminde geçen bir hikayeden bahsediliyor kitapta. Konu daha çok romantizm kurgusu gibi görünse de ilk bakışta, aslında devrimin arka planı anlatılıyor.

Yazar, devrim sırasında toplumdaki yozlaşmaya ve değişimin getirdiği negatif yönleri de göstermek istemiş. Özgürlük uğruna hümanizmin yok sayıldığını ve insanların her şeye gözlerini kapattığını anlatmak istemiş. Ancak kitap boyunca gelişen bir yozlaşma göremedim. Kral döneminde de, devrim zamanında da insanlar hep yozlaşmış bir şekildeydi zaten. Kralcılar da Jakobenler de kendilerinin en iyi olduklarını savunuyorlar ancak iki taraf da yalnızca karşı tarafı yeryüzünden silmeye çalışıyor. Iki taraf da kendi çıkarları uğruna egemen olan rejimin gücünü suistimal etmeye çalışıyor. Insanın çirkin yanı hiçbir ideolojiyle silinemiyor.

Kitapta asıl anlatılan bir aşk ve pişmanlık hikayesi gibi görünse de aslında daha çok öne çıkan başka mezvular göze çarpıyor. Insanları hapise atmanın, idam etmenin etik yanı ve olumsuzluğu anlatılıyor. Ayrıca kitabın sonuna doğru yazar, çocuk kitaplarında gördüğümüz türde bir öğüt vererek Hristiyanlık'ı ve Kutsal Kitap'ı övüyor. Bu kısım biraz zorlama reklamcılık gibi hissettirdi doğrusu. Zaten ikinci alıntıda da açıkça insan yasalarını reddedip tanrının yasalarına uymanın doğruluğunu imâ ediyor.

Bunlar bir yana, prens Nehlidov'un karakterinde gerçekten çok düzgün şekilde yazılmış bir gerçekçilik vardı. Klişe aşk romanlarındaki gibi bir kadının peşinden kör bir şekilde koşan aşıklardan ziyade, bu yolculukta bazen pişmanlığından dolayı vicdanını dinleyip Maslova karakterine yardım eden, bazen de tüm servetini ve varlıklı hayatını bu yolda harcamanın tereddütünü yaşayan gerçek bir insan okuyoruz. Vicdanımızla çıkarlarımız arasında kaldığımız zaman hissedeceğimiz olağan duygular hiç sığ olmayan bir şekilde karakterin davranışlarına yansıtılmış.

Ayrıca her karakterin hikayesine birkaç paragraf ayrılması da kitabı biraz uzatmış ama bence yerinde bir karar olmuş. Diğer karakterlerin yaşadıklarının da prensin üzerindeki etkisini anlamamızda faydası var gibi duruyordu.

Emily Brontë öldükten sonra, kardeşi Charlotte tarafından tamamlanmış bir kitap. On dokuzuncu yüzyılda yazılmış olsa da dili sade ve akıcı. Fakat çarpık bir zihnin yazabileceği türde basit ve saçma bir kurguydu.

♤
Buradan sonrası spoiler içerir!

Tellioğulları ve seferoğulları gibi iki aile arasındaki düşmanlığın ve aşkın gelecek nesillerde de nasıl sürüp gittiğini anlatıyor.

Karakterler, başka hiçbir insan yokmuş gibi kuzenleriyle evleniyorlar. (Ki bu o zamanda normaldi muhtemelen.) Başka bir karakter kendi oğluna eziyet edip ölümüne sebep oluyor. Diğeri abisinin uyarılarına rağmen kendi oğluna eziyet etmekten çekinmeyecek karakterdeki bir adamla evleniyor. Herkes birbirinden nefret ediyor ve aynı zamanda seviyorlar. Tamamıyla toksik insanlar topluluğu nereden bakarsanız bakın. Her türlü kötülüğü görebilirsiniz. Bu nedenle zamanın Birleşmiş Krallığı'nda yaşamış iki aile hakkında biraz ön izlenim edinmeniz için iyi bir kurgu öyküsü. Tarihi kaynak niteliği taşımıyor ama biz, işin bu tarafını o zamanda yaşamış olan yazarın kaleminden anlıyoruz.

Bir astronotun hayatta kalma savaşını anlatan muhteşem bir bilim kurgu. Çoğunlukla uzayla ve astronomiyle ilgili terimlere sıklıkla maruz kalsanız da yazım dili akıcıydı. Bazen pek bir şey anlamadım bazen de evde su tesisatı değiştiriyormuş gibi anlatıldığı için kolaylıkla kavrayabildiğim kısımlar oldu.

Daha önce bilim kurgu türünde yalnızca dystopia kitapları okumuştum. Bu ise çok farklı bir seviyedeydi. Yazan kişi yazılımcıymış sanırım ama yine de her sayfa farklı bir bilgi barındırıyordu. Botanikten tutun da bomba yapımına kadar türlü alana değiniliyordu. Sanırım filmi de çekildi ancak kitabı kadar sürükleyici olacağını sanmıyorum. Özellikle sonlara doğru sanki Mark'ın yerinde Mars'taki benmişim gibi hissetmekten kendimi alamadım.

Bilim kurgu, uzay ve komedinin bir araya gelmesini merak edenler için uygun bir kitap olacaktır.

Klasik bir Grange diyemiyorum. Evet, hayal gücünü kullanışı ve bilgilerini kurgusuna dâhil etmesi yine sürükleyiciydi. Üç günde bitirdim ancak bir şeyler zorlama gibi geldi. O kadar fazla entrika ve detay vardı ki, bu detayları da birbirine bağlamak için ekstra bir çaba gösterilmiş. Bu da realitenin mantığını öldürmüştü bence. Konusu çok hoştu ama birkaç kitap okuduktan sonra unutacağım türde. Hatırlamaya değecek ya da okurken bir anda insanı etkileyecek hiçbir şey yoktu.

Sevdiğim bir kısım da Moğol ve Türklerden bahsedilmesiydi. Eski kültürümüzden, şamanlardan ve bu kültürde bir araya gelmiş yerlilerin yaşam tarzından bahsediyordu. Yabancı bir yazarın, uzak diyarlarda eski bir zaman diliminde yaşamış halklardan haberdar olup, kurgusuna entegre ederek kitabını zenginleştirmesi müthiş bir detaydı bence.

Grange, komple ve plot twist sevenlere tereddütsüz öneririm.

Dave Gurney serisinin altıncı kitabı. Yine ters köşelerle dolu, gizemlerin yavaş yavaş çözüldüğü bir kurgu yazmış John Verdon.

Bu kitabında, öncekilerde olduğu gibi Dave'in aile yaşamına çok dikkat çekilmemiş. Daha çok cinayetler üzerinde durulmuş. Yanlış ipuçlarını takip etmek ve sil baştan soruşturma yapmak zorunda kalsa da Dave'in karakteri yine aynı istikrarda kendini gösteriyor. Birilerine yardım etmek veya adaleti sağlamaktan çok, oyundaki bir gizemi çözer gibi suçun nedenlerine ulaşıyor. Benim dikkatimi çeken nokta ise bunu yaparken pek de eğlenmiyor olması. Sanki uzak durmak ister gibi bir hali var dedektifin. Bu da hırslı ve sürekli yeni ipucu peşinde koşan, olağan bir suç romanından daha ilgi çekici yapıyor bu yedi kitaplık seriyi.

Okurları için John Verdon kitapları gizemin içinde gelişir ancak hem gizem üzerine yazan hem de sizi pek şaşırtmayan başka çok az yazar görebilirsiniz. Bunu kötü anlamda demiyorum elbette. Mantığa ve gerçekliğe uygun şekilde tasarlıyor tüm ters köşeleri bile, öyle ki siz de şaşırmak yerine hayranlıkla takip ediyorsunuz gelişmeleri.

Ayrıca sadece katillerle ilgili kurguları değil, ana karakter olan Dave'in ve karısının hayatındaki gelişmeleri de okuyorsunuz. Sanki esas olay cinayet değilmiş, kitabın türü polisiye değilmiş de Dave Gurney'nin hayatıymış gibi bir teması var kitapların. Cinayetlerin ve diğer olayların bu çift üzerindeki etkileri ve onları ne yöne götürdüğü daha çok ön plana çıkıyor özellikle bu kitabında.

Ahmet Haldun Terzioğlu'nun Alamut ve Hasan Sabbah'ı anlatan kitabında verilen bilgilerle bu kitap arasında birçok fark gözüme çarptı. Hasan Sabbah konusu yanında, Selçuklular'ın yıkılışını da anlatıyor.

Hasan Sabbah'ı peygamber olarak görüyorlar bu kitapta. Ölülere etki edebildiğini ve istediği insanları cennete gönderebildiğini iddia ediyorlar.

Ayrıca Türkler'i Yecüc ve Mecüc soyundan gelen melez bir şeytan ırkı olarak görüyorlar. Oysa Haldun'un kitabında Türkler ile bir sorunu yoktu Seyduna'nın. Yalnızca Abbasi halifesini desteklemelerini ve Nizam-ul Mülkün Şii düşmanı olmasını yargılıyordu. Hatta o kitaba göre Türklerin savaş gücünden etkilenen Sabbah, bu alanda komutaya Türk bir askeri getiriyor. Fakat Bartol'un kitabında Sabbah, inançlı da değilmiş. Imamiyeti takip etmesindeki tek sebep Abbasi halifesini yıkmakmış. Bunun sebebi de Abbasilerin Türklerin elinde oyuncak olmasıymış. Türklerden at hırsızı şeklinde bahsediyor.

Sonuçta, karşımıza iki farklı Hasan çıkıyor. Birisi inançlı bir mümin, ikincisi ise hırslarının peşinden giden bir müşrik. Hangisi olduğuna karar vermek de birkaç kitap okumakla mümkün görünmüyor bence.

Kendine has ve orijinal bir tarzı var. Kitapları altı boş polisiye yazıları gibi değil. Doyurucu ve derin konular yazmaktan hoşlanıyor. Bu kitabında da entrikalar ve ters köşelerle sonuca ulaşmanız çok kolay olmayacaktır. Kurban kim, katil kim, suçlu kim, hepsi birbirine girecek kadar karmaşık.

Polisiye sevenler okursa beğenirler ama bu türün hayranı olmayanlar okumasa da bir şey kaybetmez diye düşünüyorum.

Ben ne kadar en fazla polisiye türünü sevsem de çok beğenerek okumadım dogrusu bu kitabı. Nomalde kitaplar için uzun uzun incelemeler yazarım ama bu kitap için fazla yazabileceğim bir şey yok de yok açıkçası.

Şeytan, bir yiğit kılığında Varsak'taki birbirinden güzel yedi kızı büyülü incileriyle kendisine aşık etmeye uğraşmış. Kızlardan altısı Şeytana aşık olup kendilerini öldürmüşler. Ancak yedincisi, inciyi boynuna takınca çakıl taşına dönermiş. Şeytan önceleri bu durumdan deliye dönse de zamanla kıza aşık olmuş. Şeytanın insan kılığında çaldığı sazı duyan hayvanlar bile ağlarmış. Ancak kıza hiçbir şey tesir etmemiş. Sonunda çileden çıkan Şeytan, kendisini sonradan Şeytan Dağı denilecek dağa hapsetmiş. Hikayedeki kızın sırrı ise kalbinin olmayışıymış.
"Masalda da, gerçekte de kalbi olmayan bütün kızların adı Gökçen'dir."

Deli Kurt'un hikayesi de Çakır'ın bölümünden sonra başlıyor. Olay daha çok tarihle ve Osmanlılar, Karamanlılar gibi beyliklerin arasındaki savaşların etrafında dönüyor gibi olsa da bütün öykü Gökçen'le ilgili. Peri mi yoksa cin mi olduğu belli olmayan bu efsanevi varlık ve Deli Kurt arasında geçiyor.

"Müslüman olup olmadığımı niye soruyorsun? Türk olduğum yetmiyor mu?"
Fark ettiğim bir noktaysa Atsız, anlatmak istediğini yine Ziya Gökalp gibi açık açık yazmaktan ziyade, diğer kitaplarına olduğu gibi dolaylı yoldan veriyor okura. Bence bu şekilde yazması sayesinde çok daha akıcı olduğunu düşünüyorum kitaplarının. Türk Ülküsü'nde de, Ruh Adam'da da okumak keyif vericiydi yazdıklarını. Mesajı güzel bir efsaneyle ya da destanla birleştirerek, gerçek olaylarla da destekleyerek merak uyandırıyor insanda.

Cumhuriyet devrinin erken zamanlarında askerlik mesleğini yapan bir adamın atılması ve suçlanması üzerine işlenmiş kitabın konusu. Hayattaki her türlü zevke ve insana karşı ilgisini yitirmiş, her şeyden nefret eder hâle gelmiş bir adam olan Selim, karısı ve çocuğu da dâhil, üzerine konuştuğu her olguyla dalga geçiyor. Eskiden mesleği olan ve çok sevdiği askerlik mesleğinden bile vazgeçtiği noktalar var. Emir komuta zincirini eskisi gibi önemsemiyor. Yine de hayatta değerli bulduğu yegane şey askerlik.

Tasavvuf hakkında bir fikri yok, din konusunda zaten ilgisiz, edebiyat alanında da sadece şiir yazmış ve unutmuş yaşı ilerleyince. Askerlik kutsal olan, değerli gördüğü tek meslek.

Ilk başlarda tarihi bir kurgu romanı gibi geliyor ancak yarısından sonra özellikle bolca sembolizm okuyoruz. Doğaüstü olaylar gerçekleşiyor ancak bunlar da yazarın anlatmak istediğini soyutlaştırmasıyla ilgili. Mesela Ruh Adam, yani Selim, kendisi gibi düşünüp intihar eden arkadaşının arkasından intihar edemediği, hatta kendinden yirmi beş yaş küçük bir kızı sevdiği için kendisinden nefret ediyor. Arkadaşı askerlik uğrunda, ideolojisi uğrunda ölmüşken kendisinin hâlâ yaşama sevincinin olmasını katlanılmaz buluyor.

Güzel ve detayına kadar düşünülerek yazılmış gerçekten de ruhani yönüyle insanlara daha fazla hitap eden bir eser.

Kitapta yer alan karakterlerin çoğu tek tip kişiliğe sahip gibiydiler. Hepsinde aynı istikrarsız düşünceler, aynı delilik alameti davranışlar vardı.

Sara hastası Prens Mişkin'in zihninin böyle karışık ve zayıf olacağını baştan anlamıştım ancak güçlü duran diğer karakterlerin de hasta prens gibi çılgınca tutumları olacağını öngörememiştim. Isterseniz kadın karakterleri inceleyin, isterseniz de yardımcı karakterleri, hepsinde bir takım sorunlar var. Nedensizce davranışları ve anlık dürtüyle hareket edişleri aslında çok gerçekçi geliyor.

Mesela biriyle evlenmeye karar veriyorsunuz ama düğün sabahında kaçıyorsunuz. Kaçtığınız insanı bırakıp tekrar önceki kişiye dönüyorsunuz. Ya da başka bir olay da karakterlerin sevgisinin hızla değişmesi. Prensten nefret eden ve düşmanı olduğunu düşündüğünüz karakterler aslında en iyi dostu olabiliyor. (Elli sayfa sonra prensi öldürmeye çalışacaklarını da atlamamak lazım.)

Kimsenin ne olduğu belli değil kısaca. Kim aşık, kim maşuk ve kimin hikayenin kötü adamı olduğu tamamıyla bir gizem.

Bu noktada, Rus edebiyatında genellikle gördüğüm realizm akımının bile dışına çıkıldığını fark ettim. Insan psikolojisi için de mükemmel örnekler oluşturacak karakterler yaratmış Dostoyevski.

Normalde olan Arsen Lüpen hikayelerinden oldukça farklıydı. Arsen Lupen bayağı geç dâhil oluyor konuya bu kitabında. Sonlarına kadar sanki gerilim ve gizem türünde başka bir yazarın kitabını okuyormuşum gibiydi. Konu çok sürükleyici, esearlı ve aynı zamanda gerilim içeren bir öyküden oluşuyordu.

Daha sonra Arsen Lüpen'in de hikayeye girmesi ve gizemi çözmesiyle hikaye, daha da eğlenceli bir boyuta ulaştı bana göre. Çünkü kitap boyunca bir şeylerin eksik olduğunu fark ediyordum. Daha doğrusu bir karakterin eksikliği.

Kitabın ilk üç yüz sayfası film gibiydi. Ikinci yarıdan sonra ise yazılanların hissi bana geçmedi. Kelimelerin kullanımından mı, konuların geçişinden mi bilmiyorum ama sığ bir anlatım vardı. Gerçekçi olmayan, taklit bir tiyatro eserine benziyordu. Karakterlerdeki zorlama iyilik, sahte tavırlar beni itiyordu okurken. Pek keyif alamadım son kısımda bu sebeple.

Şahsi fikrim Stephen King'in Korku Ağı kitabı daha akıcı ve daha doğaldı. Dracula'da okurken hoşuma giden kısımlar ise girişteki korkuyu en iyi yansıtan sahnelerdi.

Bunları bir kenara bırakırsak vampir/gotik türde ilk akla gelen kitaplardan biridir. Vampir hikayeleriyle ilgilenen insanların okumadan geçmemesi gereken bir kitap.

Kitabın ismini konu alan hikaye aslında, yazarın önceden okuduğum Yabancı kitabına ithafen yazılmış. Yabancı kitabında garip bir yaratığın bir grup insanla mücadelesi anlatılıyordu. Bu kitabındaki aynı isimli bölümde, önceki kitabında yer alan Holly Gibney karakterinin tekrar ortaya çıktığını görüyoruz.

Aynı zamanda yabancı kitabında yer alan diğer karakterlerin isimlerine de atıf yapılıyor ancak yalnızca Holly karakteri hikayede aktif rol oynuyor. Konusu da Yabancı kitabındaki gibi şekil değiştirebilen, insanların arasına karışan tuhaf bir yaratığı merkeze alıyor.

If It Bleeds bölümünün yanı sıra, kitapta birkaç farklı kısa hikaye daha yer alıyor. Ilki benim en ilginç bulduğum hikaye: Bay Harringan’ın Telefonu. Bu hikaye oldukça ilginç. Kısaca bahsetmek gerekirse ölmüş bir adamın mezarına telefon konulması ile onunla iletişime gecen bir genç etrafında şekilleniyor.

Okuduğum ilk Heinrich Von Kleist eseri. Tiyatro türünde yazılmış akıcı bir kitap.

Olympus tanrılarının yeryüzüne inip sizin suretinizde eşinizi, evinizi, unvanınızı ve arkadaşlarınızı elinizden aldığını düşünün. Kendinizin 'gerçek siz' olduğunu nasıl kanıtlayabilirdiniz?

Bu kısa konu, tragedya ve komedya türlerinde yazılmış. Bazen eğlenceli bazen de çaresizliği hissettirecek perdeler yer alıyor.

Benim de sadece meraktan okuduğum bu kitabı herkese tavsiye etmem. Ancak siz de farklı bir şeyler arıyorsanız ve meraklı biriyseniz okuyabilirsiniz.

Günümüzde, kitapta yaşanan olaylar eskide kalmış gibi görünse de aslında hâlâ tamamıyla bir değişim yok toplumda. Ahlak ve namus diyerek manipülasyonla istedikleri türde tek tip insan yaratmak amaçlanıyor. Kendilerini ahlak, iyilik timsali farz edip, başkasının hayatında her daim küçümseyecek bir kötülük görmek bu kişilerin tek vasfı gibi bir şey.

Kitapta da aynı bu türde bir adam, güya sevdiği(!) bir insana t*cavüz edip kendisiyle evlenmek zorunda bırakıyor. Eh, kadın da toplumun beklentisi yönünde hareket edip 'namusunu temizlemek için' evleniyor. Bir çocuğu olduktan sonra eskiden sevdiği adam geri dönüyor. Bu adam sapık kocayı öldürüyor. Sonra tüm insanlar kadının suçlu olduğunu düşünüyor. Kocasının iyi, ahlaklı ve mert biri olduğunu, karısının ise iffetsiz olduğunu, eski sevdiğine kocasını öldürttüğünü öne sürerek kan davası güdüyorlar.

Kadından intikamı almaları da yine batıl inançlarıyla insanları manipüle etmeleriyle oluyor. Kadının küçücük çocuğunu bin bir türlü hayalet, namus, cin masallarıyla dolduruşa getiriyorlar. Zavallı çocuk ve annesi yaşadıkları toplumun kurbanı oluyor kısaca.

Bütün hırsını, motivasyonunu kaybetmiş ve yaşadığı ölüm sessizliğindeki hayatını kabul etmiş Thérése Raquin'in hayatının değişmesini konu alıyor kitap.

Ailesi öldükten sonra akrabalarına emanet edilen ve burada kuzeniyle büyüyen Thérése, tüm karakterini bastırıyor ve silik bir kişiliğe bürünüyor. Ancak kuzeniyle evliliğinden sonra, kuzeninin arkadaşı Laurent ile tanışıyor. Bu da kadının aslında tutkulu ve canlı mizacını ortaya çıkarıyor.

Olayların gidişatı ise çok dramatik geldi bana. Sonuna kadar her yerde ve zamanda görebileceğimiz aile faciaları diye düşünüyordum ama finali Shakespeare'a bağladı sanki. Fazla tiyatro materyali, gösteri amaçlı abartılan tepkilere yer verilmiş.

Gerçi beğenmedim diyemeyeceğim. Emile Zola'nın bu tür bir kitap yazacağını düşünmezdim. Önceki kitaplarıyla bağlantı kurmaya çalışıyorum da yalnızca aile içi şiddeti ve sorunları yarı umursamazlıkla ele alış şekli oldukça benziyor.

Birbirinden farklı iki çocuk, ikisinin tek ortak noktası ailelerinin kedilerine olan yanlış tutumu. Birbirlerine anlamsızca çekiliyorlar. Bunu Patroklos'un gözlerindeki hüzün ve acı çekmesine bağlıyorum. Akhilleus’un tasasız ruhunun bu farklılığı ilginç bulması da olabilir.

Çocukluklarını, gençliklerini ve yetişkinliklerini bir arada geçiriyorlar. Birbirlerini her alanda destekliyorlar, adilce davranıyorlar ve birbirlerini dünyanın sonuna kadar takip etmeye hazırlar. Kitabın sonunun kanla noktalanacağından adım gibi emindim. Bugüne kadar mutlu sonla biten mitolojik öykü de eşcinsel film de görmedim.

Zaten düşük olan modumu daha da düşüreceğini biliyordum. Yine de üç günde bitirmekten kendimi alamadım. Onları bekleyen önlenemez kehanet ruhuma, duygularıma öyle bir sirayet etti ki yirmi sene sonra bile hâlâ hatırlayacağımdan eminim.

2. İmparatorluk döneminde yazılmıştır Germinal kitabı. Madende çalışan işçilerin hem çalışma şartlarını hem de günlük yaşantılarını anlatır.

İçinde bulundukları kötü şartlara alışmış olan insanlar açlığı da kötü çalışmayı da kabullenmiştir. Bu hikaye Etienne isimli gencin olaya dâhil olmasıyla ters yönde gelişmeye başlar. Bu genç, işçilerin haklarını almaları adına ayaklanma başlatan, aykırı fikirleri olan biridir. Kasaba halkı, tüm ataları madende çalışarak kömür tozunun sebep olduğu akciğer hastalıklarına karşı kayıtsızlık geliştirmiş kişiler olsa da, çok aşağı bir yaşam biçimini sürdürdüklerini fark edip Etienne'yi takip ederler.