Canan

Esir Şehrin İnsanları ile Kurtuluş Savaşı'nın arka planına ait toplum yaşamını, farklılaşan görüşleri ve insanların birkaç parçaya bölünmesini yerinde gözlemlerle aktarmış.

Kemal Tahir'in kendisi de bu dönemin içinde doğup büyümüş. Savaşın, seferberliğin, yoksulluğun, işgalin her türünün kendi üzerinde bıraktığı etkiyi ve izlenimleri de dâhil ettiği açıktı. Vatan ve memleket diyerek aslında rahatlarının bozulmaması için bağımsızlık savaşı yerine düşman ülkelere boyun eğenleri ele alıyor. Aynı zamanda özgürlüklerini savunmak için hem düşmanlara hem de aynı toprağın bencil olanlarına karşı savaşanları keskin olmayan bir çizgide yazmış.

Üçleme olan bu eserin devam kitaplarını da okumayı umut ediyorum en kısa zamanda.

Konusuyla da şiir gibi yazılmış bir kitaptı. Özellikle tasavvufa dair vezinle yazılmış bir kıssa gibiydi. Esas karakter olan Rabia'nın, değişen hayat şartlarına ilişkin olarak sanata bağlanışını, karakterinin oluşmasını ve tanıştığı farklı ruh renklerindeki insanlar sayesinde karakterinin son şeklini almasını konu edinmiş.

Şahsen bana, Rabia'nın çocuk bedenindeki olgun ruhundan, Vehbi Dede'nin insana verdiği ilahi huzur ve asudelikten ziyade, Tevfik'in sıcak kahverengi gözleri, habislikten uzak zihni tesir etti.

Böyle kült bir eseri bu yaşımda okuduğum için kendimi geç kalmış addetmiyorum. Hatta bir on sene sonra, gelişmiş olan benliğimle tekrardan okuyup alamadığım, kaçırdığım tüm o hisleri yakalayabilmek isterim.

Bu kitabı okuyalı yedi sene olmuştur. O zamanlar okurken çok akıcı olması ve romantizm, drama kaçan bir konusu olması dikkatimi çekmişti. Kitapta beni rahatsız eden bazı noktalar olsa da onları pek fark etmemiştim. Şimdi bu kitabın konusunu ve karakterlerini hatırlayınca beni rahatsız eden noktaları açık bir şekilde görebiliyorum.

Adamın hem akrabası hem de kendinden çok küçük biriyle rastgele bir ilişki yaşamasından tutun, kız evlendikten sonra kocasıyla olduğu eve sürekli gidecek kadar takıntılı olmasına kadar hiçbir romantizm içermiyordu. Kitapta aktarılmak istenen mecnun gibi gösterilmeye çalışılmış bir adamın aşk acısı fakat insanları biraz tanıyan birisi rahatlıkla buradaki yanlış olan şeyleri fark edebilir.

Bu bakımdan tekrar okusam asla keyif alamayacağım bir kitap oldu.

Yazım tarzının sade ve akıcı olmasını beğendim. Hikayesinin gerçekçiliğini de beğendim. Zaten konuya hakim bir doktor olduğu da verdiği detaylardan belli oluyordu. Olumsuz tek düşüncem, yazarın en gereksiz karakter hakkında bile saçından elbisesine kadar betimlemesiydi. Bunun hem sıkıcı hem de kelime israfı olduğunu düşünüyorum.

Paul Carson da bir doktor olarak kitabın konusu için doktorları ve bir doktorun kızının cinayetini merkeze almış. Sıradan suç kitaplarında karşılaşılan dedektif, polis unvanlarından farklı karakterler yer alıyor denilebilir bu açıdan.

Kitapta, suç türünün ayrılmaz parçası olan plot twists ya da red herrings yok. Başlangıçtan itibaren okurlar kendi teorisini rahatlıkla oluşturabilir ve yazarın hilesiz yerleştirdiği ipuçları sayesinde doğru sonuca ulaşacaklardır.

Kemal Tahir serisini kütüphanede bulunca sırayla okumaya devam ediyorum bir süredir. Karılar Koğuşu'nun da hem filmi sebebiyle hem de en bilinen eserleri arasında olmasından dolayı ismini çok duymuştum. Okumak bugüne nasip oldu.

Karılar Koğuşu, adı üzerinde daha çok kadınlara ve onları hapishaneye sürükleyen sebeplere odaklanıyor. Kadınların sosyolojik açıdan suç işleme eğilimlerinin yanı sıra, pedofili, çocukların çalıştırılıp emeğinin istismarı gibi rahatsız edici konulara da yer veriyor.

Bana ne zaman "Eskiler daha iyiydi." deseler, aklıma insanın her devirde kötülük için adeta birbiriyle yarıştığı gelir. Bu kitaplar da düşüncemi somut birer kanıt olarak destekliyor; özellikle Kemal Tahir, Yaşar Kemal, Orhan Kemal gibi isimlerin eserleri.

Okuduklarım arasında Titanik'i kendi kurgusuyla entegre ederek yazan ikinci kişi. Maalouf da benzer bir şekilde Titanik'i hikayesine eklemişti ancak Cussler'ın sunumu öyle muntazam ki, görkemli gemi çıkarılırken(!) kitabın asıl olay örgüsünü unuttuğumu hatırlıyorum heyecandan. Bugün geminin hayaletini dipten çıkarsalar rahatlıkla ufak bir kalp krizi geçirebilirdim.

Erkek kardeşinin intiharından sonra hapisten çıkıp evine dönen bir adamı anlatıyor. Kardeşinin intihar etmiş olmasından kuşku duyuyor fakat bunu araştırmıyor. O, sevgilisiyle zaman geçirirken kardeşinin katilleri bu kez onların peşine düşüyor.

Bu kitaba yarıda bıraktıktan sonra üç sene okuyamadım. Üç sene içinde elime hangi kitabı alırsam alayım aklım hep bundaydı. Nihayet okuduktan sonra aslında vasat sayılabilecek bir kurguyu merak etmişim senelerce. Çok akıcı olduğunu da söyleyemeyeceğim. Bu tarz durağan ve karamsar havası olan kitapları seviyorsanız beğeneceğinizi düşünüyorum.

Intikam, doğa ve insan temalı oldukça akıcı bir kitaptı. Bugün ara vermeden bitirdim. Giriş kısmında bir on sayfa kadar Zaman Makinesi'ndeki aynı itici ve konunun içine çekmeyen anlatımla karşılaştım. Bir önceki kitaptan önce bunu yarıda bırakmıştım ilk sayfalar yüzünden. Fakat sabır gösterilmesine değecek bir kitaptı.

Bambaşka dünyaların ve karakterlerin bir araya gelmesi, onları birbirlerine bağlayan unsurlar, hepsi çok ilgi çekici ve okumaya değerdi. Okurken gözümün önünde canlanıyordu her sahne.

Jack London'ın kitaplarında elimi hangi hikayeye atsam insanların kötülük potansiyelinin sonsuzluğuna denk geliyorum.

Bu kitaptaki üç hikayede de farklı koşullarda aynı çıkar ve açgözlülükle karşılaşıyorsunuz. Bu tür hikayeleri uzaktan, sizinle alakası yokmuş gibi okuyup ayıplamak sahte bir tepki olurdu bana kalırsa. O yüzden her hikayede, her insanın işine geldiğinde 'doğruyu' yaptığını çok net görüyorsunuz.

Holly Gibson karakterini ilk kez bu kitapta görüyoruz sanırım. Ben daha önce okudğum iki ya da üç kitapta daha karşılaşmıştım. Bu kitaptaki Holly ile diğerleri biraz farklıydı. Bu kitap, Holly'nin karakterini ham haliyle sunmuş. Hayatına giren insanlar ve deneyimleri tarafından işlenmemiş. Karakteri kurgu boyunca büyük bir değişim geçiriyor. Ancak bu, alışık olduğumuz dizi ve kitaplardaki gibi başkasının zorlaması ile gerçekleşmiyor.

Kısaca tavsiye ettiğim bir kitap. Katilin bakış açısından da yazılmış olmasının hoşunuza gideceğine inanıyorum.

Konusunu araştırdıktan sonra okumak konusunda tereddüt ettiğim ilginç bir kitaptı Gora. Hint asıllı Rabindranath Tagore isimli yazarın uzun yıllar Emek vererek yazdığı, bir romandan çok daha fazlası olan ve Hindistan toplumuna dair birçok perspektiften farklı düşüncelere ve yaşam tarzına yer veren akıcı bir kaynak olduğunu düşünüyorum.

Pip'in Büyük Umutları da olabilirdi kitap ismi. Vurgulanmak istenen de Pip karakterinin umutları ancak bana kalırsa Pip, umutsuzluk abidesi bir çocuk ve büyüyünce de aynı yolda ilerleyen bir adam.

Kitabın ana konusu olan mahkum ve çocuğun karşılaşması ise başlangıçta bununla ilgili bir hikaye okuyacağım izlenimini vermişti. Ancak uyarmalıyım ki bu kısım kitabın üçte birini ancak oluşturuyor. Çocuğun ve hayatını kurtardığı mahkumun hikayesinin tatmin edici ölçüde yazıldığı kanısına kapılmayın.

Yazar, insanların fazla çalıştığı için yorgunluk, yeterince dinlenememek ve hayattan keyif alamadıkları için yaratıcılıklarını ve zekalarını körelttiklerini öne süren bir iddiayı savunmuş. Ütopya kitabındaki üretkenliğe tamamen zıt bir düşünce okuyacaksınız.

Tembellik fikrine gelirsek ben de tembel insanlardan biriyim. Ancak tembelliği bu kitap kadar övmezdim. Bu kitabın da agresif bir dilde yazılmasını dönemin şartlarına, proletarya sınıfının sömürülmesine tepki olarak görüyorum.

Tam da kitabın seslendiği kitleye özel kısa ve öz yazılmış. Sıkılmaya fırsat bulamadan bitirebilirsiniz.

Ceset Hırsızı, Olalla ve Dr. Jekyll ve Mr. Hyde'ın hikayelerinden oluşuyor kitap.
Başlangıçta birkaç kere tekrar okumak zorunda kaldım çünkü yazarın tarzına alışık olmadığımdan mıdır nedir, hikayenin içine giremedim. Bunu Zaman Makinesi kitabında da yaşamıştım. Bu tür kitaplara birkaç kere şans verip sabır göstermeniz gerekebiliyor. Çünkü bana kalırsa bu tarz yazarlar, birbirine benzeyen tarzlara sahip yazarlardan ayrılmalarını sağlayan özgünlüklere sahip

Özetle, uzun zamandır aklımda olan ve bana yabancı olan yazarın bu kitabını okuduğum için mutluyum. Vakit kaybı değildi ve merak ediyorsanız ertelemeden okumanızı tavsiye ederim.

Hayatın nasıl yaşanacağı nasıl daha verimli harcanacağı konusunda yazılmış kitapları bir yana bırakın. Emile Zola'nın Nasıl Ölünür kitabı size farklı insanların hayatlarının ne şekilde sona erdiğini sunuyor.
Insanların nasıl ölecekleri nasıl yaşadıklarıyla paralel olarak gerçekleşiyor edindiğim izlenime göre. Kitapta yer alan beş farklı bölümde yazılmış, bambaşka hayat tarzlarına sahip insanların son günlerini ne şekilde geçirdiklerini okuma fırsatı buluyoruz.

Kitap beklentimi pek karşılamadı. Konusu bakımından çok daha aksiyonlu ve gerilim içeren bir hikaye okuyacağımı düşünmüştüm. Korkudan ve maceradan ziyade, Kızılderili efsanesi bir yaratığın ava çıkmış bir grup insana rahatsızlık vermesini anlatıyor.

Zaten kısa bir kitap. O yüzden sıkılmadan bitirebilirsiniz. Sadece fazla beklentiye girmemenizi tavsiye ederim.

Bu kitabında çocukların katili olan umacı, yetişkinler ile karşı karşıya geliyor. Yetişkinler profesyonel dedektif, polis ve bir de tuhaf ama dâhi bir kadından oluşuyor. Hayaletten bozma yaratık bizimkileri yakalamaya çalışırken bizimkiler de bu uzaylının kalbine kazık saplayıp kafasını sarımsakla doldurmak istiyorlar.

Ayrıca girişte bahsedilen suçsuz bir adamın zan altında kalması ve kendini aklamaya çalıştığı konu da ilgi çekiciydi. King, bu gizemleri birbirlerine ipuçlarıyla bağlamış ve hikayenin doğaüstü boyutuna da sığ ve yapay olarak kabul edilmeyecek şekilde geçiş yapmış.
10/10 puan veriyorum Stephen King'in yaratıcılığına. Keyifli ve akıcı kitap arayanlara öneririm.

Bu kitabı, konusu ilgimi çektiği için ve fiyatı da oldukça makul olduğu için araştırmadan sipariş etmiştim. Amatör bir çalışma olacağını düşündüm başta. Genelde bilinmeyen kitaplar, konuları özellikle polisiye ve suç türündeyse kalitesiz olmaya meyilliler. Fakat hiç beklediğim gibi bir kitap çıkmadı. Konusu, detaylarının birbirine bağlanma şekli, karakterlerin okura yansıtılması, her şey mükemmeldi.

Şizofren ve bir alana takıntılı kalan adamın, bu saplantısı sayesinde bir cinayeti keşfetmesi üzerine yazılmış. Bu adam, kardeşinden yardım alarak cinayetle ilgili tehlikeli işlere karışıyor. Ayrıca ailelerinde yaşanmış ama üstü kapatılmış olaylar da zamanla ortaya çıkmaya başlıyor. Bu yazarı benim gibi ilk defa duyuyorsanız tereddüt etmeden okumanızı, özellikle bu kitabıyla başlamanızı tavsiye ederim.

Telefon kullanmayan insan pek kalmamıştır günümüzde. Düşünün ki bir gün arama yaptığınızda ancak uzaylı kaynaklı olabilecek frekanslar sayesinde zombiye dönüşüyorsunuz.

Ana karakterlerimiz Clay, Tom, Jordan gibi bir grup insan ise o gün telefon kullanmayacak kadar şanslılar. Bu sayede zombileşmekten kurtuluyorlar. Bir araya geldikleri insanlarla hayatta kalmaya çalışıyorlar. Işin ilginç yanı ise frekans zombileri sıradan yaratıklar değil. Telepatik yetenekleri var ve insanların akıllarını yönetebiliyorlar.
Olayların tanıtılmasından, çözümlenmesine kadar en ince teferruatlar bile akıllıca yazılmış. Aksiyon, gizem, fantastik ve gerilim türlerinin daha iyi harmanlandığı bir kitap ve bunu becerebilen daha yetenekli bir yazar bulamayabilirsiniz. Olumsuz yorumlar da gözüme çarpmıştı ama onları dikkate almamanızı öneririm.

Sherlock Holmes tarzında yazılmış bir kitaptı. Kısa hikayelerden oluşuyordu. Asıl ismi Arsen Lüpen olan Jim Barnet, müfettiş Bechoux ile birlikte bu gizemleri çözüyordu.

Normalde Arsen Lüpen daha çok, yakalanmadan hırsızlık yapmasıyla karşımıza çıkıyordu. Ancak bu hikayeyi Sherlock Holmes'a benzeten yönü de hrsızlıkdan ziyade gizemleri çözmesi ve Sherlock'un Watson'ı gibi Jim'in de Bechoux ile çalışması.

Ikilinin birçok esrarengiz olayda bir arada bulunmasını okumak çok eğlenceliydi. Hatta söylemeliyim ki Sherlock ve Watson ikilisinden daha çok eğlendiğim kısımlar oldu. Çünkü Arsen Lüpen, Sherlock'a kıyasla daha insani, şakacı ve sinir bozucu bir karakter diyebiliriz.

Stephen King'in tek vampir kitabı yanılmıyorsam. Dracula ve bir başka ünlü vampir kontundan ilham alınarak yazılmış. Daha doğrusu yazar, küçükken okuduğu bu kitaplardan oldukça etkilenmiş. Yazarlık kariyerine başlayınca da tekrar hatırlamış çocukken kendisini bu kadar etkileyen vampir kitaplarını.
Kitabın konusu biraz havada kalmış gibi geldi bana. Insan karakterler de vampir karakter de geçerken kitaba öyle bir uğramış gibilerdi. Dracula gibi efsaneleşecek bir vampir beklemedim ama Dördü Kırk Geçe kitabı bundan daha etkileyiciydi bana kalırsa. Sönük bir vampir olmuş. Kendi karakterini tam yaratacakken ortada kalmış. Alelade bir kan emici gibi yazılmış. Çok daha ulaşılamaz çok daha korkunç bir vampir yazabilirdi elbette ama kendi tercihi bu yönde olmuş tabii ki. Bu sadelikte yeterince sürükleyiciydi.

Kitap, konularına göre bölümlere ayrılmış. Ilk bölümde Mısır'ın inancına değinmiş. Çok tanrılı bir inançları var ancak kitaba göre tek tanrıya inanıyorlar. Diğer tanrılar daha çok aziz ya da melek gibi bir şey. Fakat Mısır tarihinde hangi kaynağa bakılırsa bakılsın çok tanrılı bir inanç sistemi göze çarpacaktır. Tek tanrı durumu da güneş tanrısı Rā'nın, tanrıların tanrısı konumunda olmasından kaynaklanıyor bence. Tanrılar arasında da bir kast sistemi oluşturulmuş. Önemini yitiren tanrılar zaman içinde unutuluyor. Yani Ibrani dinlerdeki gibi tanrı olduğu için güçlüden ziyade, inanıldığı için tanrı oldu inancı var gibi geldi bana.

Ilerleyen bölümlerde en önemli görülen tanrıların tek tek açıklaması yapılmış, ölülerin yargılanması ve tekrar dirilme konularına değinilmiş.

Mısır tanrılarına ve ölüm sonrası nelere inandıklarına dair ilginiz varsa bu kitabı başlangıç olarak tercih edebilirsiniz. Temel bilgiler içermesi ve ilgi çekici anlatımıyla önerebileceğim bir kitaptı.

Fantastik, gizem ve aksiyon türlerinde yazılmış olsa da bu kitap, iyi bir dystopia türüne de örnek olabilir belki.
Dünya üzerindeki insan nüfusunun neredeyse yarısını oluşturan bir cinsiyetin yok oluşu kurgulanmış. Böyle bir durumda zaten insanlığın sonu gelebilirdi. Kitabın konusu da bu nedenle çok ilginç duruyor. Ben de kurgusu için yedi yüz küsür sayfayı göz ardı edip vize haftasında okumaya başladım. Ancak okuduğum diğer Stephen King kitaplarından farklıydı. Belki de oğlu Owen King ile birlikte yazmış olmaları orijinal tarzını bu kadar çok etkilemiştir.

Kitap oldukça sakin başlıyor. Tek mekanda geçiyor yarısından fazlası. Hatta "Oyun'daki" kadın, kurtulmak adına yüz küsür sayfa boyunca bir anahtarı almaya çalışıyor. Fakat bu kitabı sıkıcı veya durağan yapmıyor. Yazar size, karakterin geçmişine dönük anılar veya karakterin iç dünyasına ait düşüncelerini aktarıyor. Bu bakımdan birçok ayrıntıyı yavaş yavaş bir araya getiriyorsunuz. Bu da kurguya ayrı bir eğlence katıyordu bence.

Vampir Hikayeleri ismini görünce kitaba atladım hemen vampirlerle ilgili mitolojik hikayeler okuyacağımı düşünerek. Ancak içeriğinin bildiğiniz vampirlerle alakası yok. Bir vampirin anlattığı hikayeler yer alıyor.

On bir farklı hikayeden oluşuyor. Bu hikayeler krallarla, sadakatsiz eşlerle, din adamlarıyla ve genelde etik kurallarıyla ilgili. Vampirin bu hikayeleri neden anlattığı da kitabın ana konusu.
Kitabın alt başlığı Vikram and the Vampire or Tales of Hındu Devilry. Yani bu hikayeler daha çok Hint kültürünü anlatıyor. Anlatılan hikayelerde geçen tanrılar, insanların tutumları hep bu yönde. Aslında birçok bakımdan doğu kültürlerine de benziyor Hint muhafazakarlığı. Özellikle feminist ve eşitlikçi insanların, okurken sinirleneceği türden tavsiyeler barındıyor. Itaat, eş ölünce kadının da onunla ölmesi safsataları oldukça normal gibi yazılmış.

Vampirlerin korkunç hikayesini okuyacağımı düşünürken daha absürt olan bir başka parazit türünün hikayelerini okumak can sıkıcıydı. Ancak bunun yanında ilginç kısımları olan hikayeler de yok değildi.

Stephen King'in olağan kurgularından oldukça farklıydı. Başta frame-tale gibi olacak zannnettim ancak tamamen başka bir şeydi. Sorular üzerinden gidiyor olması bana biraz Agatha Christie'nin kitaplarını anımsattı, özellikle Doğu Ekspresi'nde Cinayet'i.

Genel olarak pek akıcı bulduğumu söylemeyeceğim. Bir anda yazılmış ve düzeltilmeden yayımlanmış gibi geldi. Onayların yönlerinin bağlantıları çok zayıftı. Bu da okuyucuya kendi çıkarımlarını yapma imkanı veriyordu, fazlasıyla. Sonrasında bu çıkarımlara bir açıklık getirmiyordu. Doğal olarak bu da kitabın akıcılığını bozuyordu.

Gizemiyle ve detaylarıyla farklı bir kitap olmuş, kötüydü diyemem ama favorim olduğunu da söyleyemem.

Gerilimi sürekli yüksekte tutan bir kitaptı başından sonuna kadar. Kitaba başladığınız andan itibaren baba figürünün ortaya çıkışıyla adamın kötü bir şeyler yapacağını tahmin edebiliyorsunuz. Sorunlu, travmalarını aşamamış ve kendi alkolik babasının kopyası hâline gelmiş bir adam. Ayrıca küçük bir çocuğun annesi ve babasını korumaya çalışması ama aynı zamanda kendisinin zaten çok korkmuş olması harika aktarılmış. Yine de daha beş yaşında bir çocuğun böyle bir deneyim yaşadığını okumak üzücüydü kurgu da olsa.

Kısaca bahsettiğim olayların gelişimini ve nasıl sonuçlandığını okumak çok ilgi çekiciydi. Zaten anlatım yine kusuruz ve akıcıydı yazarın diğer eserlerinde de olduğu gibi. Fantastik, gerilim, korku türlerini bir arada okumayı seviyorsanız bu kurgunun tam size göre olduğunu düşünüyorum. Sıkılmadan bitireceğiniz bir kitap özetle.

Fantastik, gerilim ve gizem türünde yazılmış bir kitap. Bitirmek beş günümü aldı. Yazıldığı konu ve alt türler bakımından ilgi çekici ve sürükleyici bir roman gibi gelse de aslında okuması yorucu ve bir noktada sıkıcıydı. Bunun nedeni de gereksiz yere uzatılmasıydı. Atı yüze yakın sayfa okuyorsunuz ancak verilen mesaj ve kurgunun ana hatları yüz sayfada anlatılacak bir olay gibi

Daha çok Almanya, Hitler ve onun yazdığı kitapların kısa bir incelemesi görevi üstlenen bu kitap, birçok farklı alt başlıktan bahsediyor.
İçerik kısmının konuları ilgi çekici. Birinci dünya savaşından sonra yenilgiye uğrayan eski müttefikimizin sosyal ve ekonomik durumundan bahsediyor. Savaşın etkisiyle çöken ekonomi, bir de savaş sonrası istenen tazminatlarla kötüleşiyor. Bu durumun Nazi partisinin yükselişe geçmesine nasıl meydan hazırladığını okuyoruz giriş kısmında. Anlatım sade ve kafa karıştırıcı değil.
Ismi Alman İşçi Partisi olan, sonradan Nasyonal Sosyalist Alman İşçi Partisi'ne dönüştürülen partiye girdikten sonra faşist yandaşlarını toplama evresini de anlatıyor. Bu kısım en merak ettiğim konular arasındaydı.

Ek olarak kitabın fotoğraflarla desteklenmiş olmasını beğendim. Bir isimden ya da kaleden bahsediliyorsa fotoğrafını da görmeniz mümkün oluyor.
Tek problem yazım ve basım hatalarıydı. Yalnızca bir paragrafta birden çok hata vardı. Birkaç paragraf da tekrar yazılmıştı. Bu gibi sorunlar okumanın akışını bozuyor ve dikkat dağıtıyor.

Papillon isimli filme de ilham olan Kelebek kitabı, bir adamın özgürlük savaşını anlatıyor. Otobiyografik türde olması da yaşanan hikayeleri daha da etkileyici kılıyor. Normal bir adamın, kısacık hayatına bu tarz aşırı anıları sığdırabilmesi çok etkileyici. Yakalansa bile pes etmeden, uğradığı hayal kırıklığına yenilmeden kaçma planları yapmaya devam ediyor Kelebek. Motivasyonu ise oldukça basit; Kendini suçsuz yere mahkûm edenlerden intikam alabilmek. Hücre ve tecrit cezalarına da intikam hayalleri kurarak katlanıyor.

Ismini bir dizide duyup merak etmiştim. O gündür aklımdaydı bu kitap. Kanlı Topraklar kitabı gibi bunda da zengin bir karakter çeşitliliği var. Her türden insan bulabilirsiniz memlekette göreceğiniz. Bu yönünü beğeniyorum Orhan Kemal kitaplarının. Bir iyi bir kötü, birkaç da silik yan karakterle yetinmiyor. Oldukça çeşitli ve derin karakterleri bir araya getiriyor.
Okurken bazen çok yoruldum.

Murtaza'nın bakış açısı ve tekrarlayan takıntılı halleri gerçekten çekilecek gibi değil. Ama bir yerden sonra Murtaza'yı olduğu gibi kabul ediyorsunuz. O zaman da kitap akmaya başlıyor.
Yüzeysel de olsa Serbest Fırka ve Ismet Paşa'dan da bahsediliyor. Halkın tepkisi partilerin durumunu da yansıtmış kitaba kısa bir bölümünde.


Ne kadar can sıkıcı da olsa Kanlı Topraklar gibi bu da okunması gereken kitaplardan bence. Kendi insanımızın özelliklerini karşınıza yalın bir şekilde seriyor. Bir de arada kullanılan o yöreye has kelimeleri görmek hoştu. Aynı kelimeler bizde de olduğu için zorlanmadım ama bilmeyenlerin anlamadığı birkaç yöresel kelime olabilir. Tavsiye ederim, bahsettiğim birkaç detaydan çok daha fazlasını okuyacaksınız.

Bir grup çocuğun doğaüstü bir dünyaya gitmeleri ve orada yaşadıkları büyülü olayları içeriyor kitap. Çocuk kitabı gibi ama okuması zevkliydi. KPSS sınavına girmeden önce okuması kolay, teferruatsız bir şeyler olsun diye yanıma almıştım ama iki yüz küsür sayfa, yüz sayfa gibi geçti. Akıcı ve okuması rahat bir dili vardı.
Filmini izlemenizi de tavsiye ederim.

Açık olmak adına direkt söyleyeyim, hiç beğenmedim. Dört yüz sayfa zaman kaybı gibiydi birçok açıdan. Yazarın kalemi de insanda merak uyandırmıyordu. Bir suç romanı ancak bu kadar yavan, sıkıcı ve aksiyondan uzak olabilir. Polisiye severlere tavsiyem, bu kitapla vaktinizi kaybetmeyin. Ismi pek duyulmamış amatör yazarlar bile daha ilginç bir kitap yazabilirdi. Tabii böyle diyorum ancak güzel olan noktalar da vardı. Olay örgüsü güzeldi. Durağan olmasını bir kenara bırakırsak ters köşe ve kurgunun mantığı açısından ayrıntılar üzerine iyi düşünülmüş bir kitaptı.

Çehov'un öykülerini yazdığı ikinci kitabı da birincisiyle aynı derecede akıcı ve keyif vericiydi. Hikayelerin konusu ise ağır ve romantizme kayıyordu. Elbette Tifüs hastalığıyla savaşmaya çalışan bir askerin öyküsü ise romantizmden çok uzaktı. Bu tür öykülerini şahsen daha fazla seviyorum yazarın.
Rus edebiyatının romantizmi benim alışık olmadığım bir alan. Bu kitap için değil ama genel olarak sadakatsizlik, hastalıklı ruh hallerinden çıkamayan kadınlar ve zampara erkekler çevresinde dönüyor Rus romantizmi. Bizim yerli klasiklerimizde de bu konuya çok rastlanıyor ama en azından bizimkilerde ilgi çekici ve merak uyandırıcı sosyolojik konular da işleniyor. Diğer yandan bu edebiyatta bir boğuculuk var.

Anton Çehov'dan Martı kitabını okumuştum birkaç hafta önce. Bu kitabı neden yazmış, diye düşündüm ama kesin bir sebebi yok gibiydi. Yine de benim en sevdiğim kitaplar amaçsızca yazılanlardır. Bir mesaj içermeyen, yazarın özgürce düzenlediği, kimisine anlamsız ve tuhaf gelen yazınlarda ilgi çekici bir yan var.
Öyküler kitabının ilk cildini okudum. Içinde birbirinden farklı konularda yazılmış, kimisi uzun kimisi kısa, birçok hikaye vardı. Bu hikayelerden en çok beğendiğim 'Adsız Öykü' kurgusu oldu.
Manastırda bir arada yaşayarak ibadet eden bir grup dindarı merkeze alan bu öyküde, açık bir mesaj vardı tabii Martı kitabına kıyasla. Yine de aynı yazarın elinden çıktığı anlaşılıyordu.
Manastırdaki bu dindar güruhun arasına bir yolcu gelir ve onlara, manastıra kendilerini kapatarak diğer insanların dinden uzaklaştığını ve şeytanla bir arada yaşadığını görmezden geldiklerini söyler. Yiyip içerek tasasız bir şekilde kendilerinin de bir işe yaramadığını imâ eder. Baş rahip bu sözleri haklı bulur ve yolcuyla birlikte kasabaya iner. Kasabada gördüğü her türlü eğlence ortamı, ona göre şeytanın tasarısıdır. Kasabalı insanların eğlence hayatını geri döndüğünde diğer keşişlere anlatarak dert yanar. Ancak sabah uyandığında manastırda tek bir keşiş bile bulamaz. .d

Toplamda on farklı davadan oluşuyor serinin bu kitabı.
En çok Frances Carfax'ın Gözden Kaybolması olayının anlatıldığı beşinci bölüm hoşuma gitti. Zengin bir ailede doğmuş ancak tüm malı mülkün erkeklere bırakıldığı bir zamanda yaşama şanssızlığına maruz kalmış genç bir kadına, yalnızca birkaç parça mücevher miras kalıyor. Elinde bulunan az parayla sürekli otellerde konaklıyor. Tabii ki yalnız kadınların parasını çalan bir çiftin gözünden kaçmıyor bu durum. Bir gün Sherlock bu olayı duyduğunda arkadaşı Watson'ı Ingiltere dışına gönderiyor. Buradaki işin eğlenceli kısmı ise aslında arkadaşı Watson'ın neler yapabileceğini merak etmesi ve bu sebeple bahaneler uydururak onu bu davaya yalnız göndermesi.
Arkadaşı iz peşinde gezerken Sherlock, en doğru zamanda onu kurtarıyor ve olaya müdahil oluyor.
Birlikte kadının nerede olduğunu bulmaya çalışmaları oldukça ilgi çekici ve sürükleyiciydi.

Öncelikle Arsen Lupen'in karşısındaki, bildiğimiz, alışık olduğumuz Sherlock gibi gelmedi bana. Maurice, sanki bambaşka birini yaratmış gibiydi. Aynı şey Watson için de geçerli tabii. Onları kendi bakış açısıyla değerlendirip yazmış olmasına rağmen oldukça akıcı bir şekilde çözüyordu gizemleri. Sherlock'u anlatan bir kitap yazsa, yazarının farklı olduğunu anlamak biraz zor olurdu gizem yönünden.
Kitapta farklı konular ve karakterler vardı ancak Herlock ve Arsen Lupen değişmiyordu. Olayların birbiriyle bağlantısı ve ikisinin çatışmasını okumak müthişti. Amatörlükten uzak bir şekilde birbirlerini kovalamaları ve hangisinin kazanacağını bilememek eğlenceli kısmıydı kitabın.
Diğer iki kitabı gibi bu da hayal kırıklığına uğratmadı. Henüz Arsen Lupen ile ilgili bir şey okumayan, özellikle polisiye ve Sherlock sevenlere şiddetle öneririm Maurice Leblanc kitaplarını.

Son derece ünlü ve işinde başarılı bir avukat, sağlığının git gide bozulmasıyla doğal olarak normal insanlar gibi ölmek istemediğini fark ediyor. Hayatta kalmak ve eski sağlığına kavuşmak için de yıllardır yaşadığı hayatın stresinden kurtulması gerekiyor.
~~
Kişisel gelişim kitapları pek benlik değil. Karşısında tek tip okur varmış gibi herkeste aynı tavsiyenin aynı etkiyi uyandırmasını beklerler. Verilen hayat tavsiyeleri herkesin bildiği ama hayatına uygulamadığı şeyler oluyor genelde.
Kitabın ismi zaten bende ön yargı uyandırmıştı okumadan önce bile. Zenginliğin tadını almış birisi bir gün uyanıp her şeyden vazgeçiyormuş, biz de onun hayatını okuyup örnek almalıymışız. Birincisi, gerçekçi değil.
Ikincisiyse, zengin insanların parayı ve lüksü kötülemesi de ayrı yapmacık. Sanki dünyada mutlak doğru olan yalnızca fakirlerin mutlu olduğuymuş gibi.
Tabii bu kişisel görüşüm. Yazarla aynı ya da benzer fikirde olup, kitabı okuduktan sonra hayatı için önemli kararlar alacak olanlar da vardır. Kişisel gelişim sevenler için uygun bir kitap. Çünkü oldukça sade ve anlaşılır.

Yazarı, Kendine Ait Bir Oda isimli kitabıyla tanıdım. Orada da nasıl bir karaktere sahip olduğu ve neyi savunduğu açıktı.
Deniz Feneri'nde de işlediği konuyu hicivli bir şekilde ele aldığını görüyoruz.
Bayan Ramsay, evin hanımı, kadın için mutluluğun evlilikten geçtiğini düşünüyor ve yakınındaki bekar insanları da evliliğe bazen dolaylı bazen de açıkça davet ediyor. Oysa kendi evinde de tamamıyla mutlu olduğu söylenemez.
Bayan Ramsay, bence tam bir geleneksel cinsiyet rolünün temsilcisi olmaya layık bir kadın. Erkeklerin zor şeyler deneyimlediğini ve onların içini rahatlatma görevinin de kadınlara düştüğünü savunuyor. Savunduğu şeyi en iyi şekilde örneklendirmek için de normal insanların katlanmayacağı kaba saba misafirlere sabır gösteriyor, dahası, kendi kocası dengesiz ve tuhaf davrandığında da alttan alıyor.
Lily karakterimiz ise Bayan Ramsey'nin tam zıttı. Aslında açıkça görülüyor ki Lily, Virginia'nın kurguda hayat bulmuş versiyonu. Tek derdi kendi deniz feneri, yani resmini tamamlayabilmek.
Kendi fikirlerini direkt olarak yazmayıp, kitabı deneme- düşünce yazısı olmaktan çıkarmış ve bir içerik yaratarak onun etrafında hem kendi düşüncesini hem de ona karşıt düşünceleri, yazdığı karakterlerine yükleyerek okuyucuya bir simülasyon sunmuş.
Bazı okuyucular durağan bulmuş ancak benim için oldukça akıcı olduğunu hatırlıyorum. Ilk kitabından sonra, başka fikirlerini de merak etmiş olmamın bunda bir etkisi olabilir.

Okuyucunun gözüne direkt çarpan tek unsur intikam arzusu. Herkes birinden intikam almaya çalışıyor. Elektra'nın annesi, kızını tanrılara kurban veren kocasını öldürtüyor yeni sevgilisine. Babasını öldüren annesinden intikam almak isteyen Elektra ise, erkek kardeşi Orestes'i uzaklara göndertip intikam günü için yetişmesini bekliyor.
Kitabın altmış ikinci sayfasında Elektra, "Çünkü birine karşılık birini hakkımız varsa öldürmeye, ilk ölecek sensin demektir, bakacak olursak bu adalet anlayışına!" Sözleriyle annesinin kızının intikamı uğruna babasını öldürmesini açıkça kınıyor. Mantıksız bulduğum şu ki, kendisi de başta aynısını yapmak için erkek kardeşini bu yönde yetiştirmeyi amaçlamıştı. Intikam almakla kınadığı annesinin eylemini kendisi de düşünmeden yapıyor.
Sanırım bu durumda, insanların kendileri ve sevdikleri için en iyisini ve mantıklısını isterken, bu isteği davranışa döktüklerinde başkalarına, kendileri için arzuladıkları aynı hassasiyeti göstermediklerini anlıyoruz.
Bu kitap felsefi açıdan oldukça geniş bir alanı kapsıyor bence. Öyle ki, kim ne okursa başka bir çıkarım yapması mümkün. Akıcı ve kısa olduğu için tereddütsüz okumanızı tavsiye ederim.

Agatha Christie'nin bu kitabında da sonuna kadar kimin katil olabileceğiyle ilgili fikrimi değiştirip durdum. Bazen en alakasız kişilerden bile şüphe ettim. Sanırım olması beklenen de buydu. Yazarın sevdiği şeylerden biri mükemmel bir mantığa oturttuğu kurgularının sonunda ters köşe yapmak muhtemelen.
Bir adaya davet alarak farklı amaçlarla gelmiş on insan görüyoruz. Hepsi de bambaşka karakterdeler ancak tek ortak noktaları hepsinin de katil olması. Yani bu kez bir katil avcısıyla karşı karşıyayız kitapta.
Polisiye, gerilim ve gizem severler için bu yazarın kitapları biçilmiş kaftan bence.

Kitap ne kadar küçük bir çoğunun gözünden yazılsa da okuyucu pek çok şeyi açıkça anlayabiliyor.

Alt insan olarak görülen bir siyahinin, beyaz bir kadına tecavüz girişimiyle yargılanması ana konu. Bunun yanında küçük çocuğun etrafına gelişen olaylar ve onun duyguları daha baskın.
Scout isimli bu çocuğun babası, herkes tarafından ölmesi istenen bir siyahiyi savunmaya karar veriyor. Aslına bakılırsa baba, baştan biliyordu siyahiyi suçlamalardan kurtaramayacağını. Yine de bunun için kendine düşeni yapmaya karar veriyor.
Bu davayı aldığı için etrafında yaşayan insanlar yavaşça ondan uzaklaşıyor. İletişimi kesiyor ve dışlıyorlar. Yine de adam bunlara kulak asmıyor ve çocuklarına da aynını yapmalarını söylüyor. Kısaca kendi vicdanını toplumun dedikodusuna tercih ediyor
Sevindiğim tek nokta, suçsuz bir insana atılan iftiranın, juri tarafından kabul görmese de ortaya çıkması olmuştu. En azından isminin lekelenmesi önlenmiş oldu ve insanlar, ırkçılık gibi mantıksız sebeplerle bir insanın hayatını mahvetmek istediklerinde belki ikinci kere düşünürler bu vesileyle.

Öncelikle bir zaman önce okuduğum bu kitaptan aklımda kalan en net özellik çok akıcı olmasıdır. Özellikle birilerini yaşadığı gerçek olaylara merakı olan okuyucuları cezbedecektir bu yönüyle.
Tarihi açıdan da birçok noktayı aydınlatıyor. Okulda ya da olayların kronolojik olarak sıralandığı kitaplarda bulamayacağınız şeyleri okuyup anlayacaksınız. Insan hayatının söz konusu sahip olduğu en önemli şeylerden birini savunurken nasıl bir mermiden daha değersiz hale gelebileceğine şahit olacaksınız. Dönüş yolunda, şehit olmuş oğlunu soran bir annenin bakışları altında ezilen insanlar gibi belki birkaçınız da kitabı elinden birkaç saniyeliğine bırakmak zorunda kalacak.
Söz konusu yabancı bir kurgu değil, bizim insanımızı ve yine bize ait toprakları konu alan tarihi ve dürüst anılarla dolu bir kitap. Bu türü sevmeseniz bile okumanızı tavsiye ederim. Okuyanı sade kaleminden dolayı yormuyor çünkü.

Kutsal olduğunu düşündükleri bir şamdan ve onu, hangi topluluk ele geçirirse onları takip eden bir topluluğu okuyoruz. Gittikleri yer ne kadar farklı da olsa, insanlar yabancı ve zarar verebiliyor da olsa, kutsal saydıkları bir nesneyi takip etmekten geri durmuyorlar.

İnsanların inançları için ne kadar ileri gidebileceği ve eylemlerini fanatikliğe vardıracaklarının güzel bir örneği olmuş bu kısa hikaye.

Akıcı ve kişisel gelişim tarzında bir kitap. Üst üste kalıp tavsiyelerle onu yap bunu dene diyerek okuyanı da yormuyor.
Daha çok gerçekçi ve işe yarayabilecek öneriler sunuyor. Yalnız biraz fazla pozitif bakıyor sanki dünyaya. Yine de karamsar düşünceler etkisinde olumsuzluk barındıran tavsiyeler sunsaydı kimin ne kadar işine yarardı bilemiyorum.

Aslında akıcı olmamasına rağmen kitabı elinizden bırakmamanızı sağlayacak çok yazar yoktur. Kafka da benim için bunlardan biri. Ağır ilerleyen bir konu, birçok alt önerme ile normal bir kurgu gibi ilerlemiyor. Yine de sarıyor ve merak ettiriyor.

Şato dediğimiz nedir kitapta, emin değilim. Somut bir yapıdan ziyade toplumdaki sınıfları belirtiyor olabilir. Yöneticiler, sıradan memurlar, çiftçiler ve dükkan işleten küçük tüccarlar... Orta kesimdeki bir memurun tüm bu sınıflarla olan iletişimini görebiliyoruz. Üst yöneticilere telefonla bile zar zor ulaşabilmesi, kendisinden aşağıda olanlar arasındayken önemli biriymiş gibi davranılması, yine de hiçbir zaman en üste ulaşamaması... Sınıflar arasındaki çizgiyi çok keskin bir şekilde işlediğini düşünüyorum.

Bir gencin bakış açısından yazılmış. Aslına bakılırsa yaşadıklarını ve hissettiklerini doğrudan aktarıyor karakter. Anlatım ne kadar absürt olursa o kadar çok ilgimi çekti. Özellikle bir kısımda elini ceketinin içine atıp sanki yarasını tutuyormuş gibi davranması. Bunu yaparken de hayali yarasının acısını kimseye belli etmemeye çalışması baktığınızda oldukça mantıksız ve tuhaf.
Duygudan duyguya atlaması ve çocuksu hayal gücünü sonuna kadar kullanması çoğu yetişkini sıkacak bir durum sanırım. Yine de sürekli belirli bir mantığa dayalı klasik yazım metotlarından sıkılmış olanlar için güzel bir kaçış olabilir bu eser.
İçinde bir düzen aramadan sadece okur ve sempati duymaya çalışırsanız çok eğlenceli gelecektir çocuğun dünyası. Hem eğlenceli hem de oldukça kasvetli. Çünkü direkt olarak hayatta bizi tedirgin eden noktalara değinmiyor ve ders vermeye çalışmıyor olsa bile, onun anılarını okurken siz empati yapıyor ve ister istemez can sıkıcı noktaları da yakalıyorsunuz.

On Küçük Zenci ve Doğu Ekspresinde Cinayet kitaplarında sonra hâlâ insanı heyecanlandırabiliyor Agatha. Normalde yazarlar özellikle polisiye kurgularında kendilerini tekrar ederler. Hep aynı tadı verir John Verdon kitapları gibi. Lakin Agatha'nın kitaplarının her biri kendine özgü bir gizem taşıyor. Katilin kim olduğunu saklamak için de saçma karakterleri sonradan uydurulmuş delillerle suçlamıyor. Bu türü sevenlere tavsiye ederim okuduğum tüm kitaplarını.

Kendi konağında ailesiyle birlikte yaşayan Münire'nin hikayesini okuyoruz. Kitabın on ikinci sayfasında, "Insanlar içinde niceleri aşk yolunda can verdiler. Niceleri cinayet işlediler ve bir nicesi de veremden sararıp solmaktadır. Benim maceramda ise, ne intihar, ne cinayet, ne de hastalık var. Bundan bir roman mezvuu çıkartmak nasıl aklımdan geçebilirdi?" diyor ancak kendi hikayesini okuduktan sonra Münire'ninkinin de küçümsenemeyecek kadar trajik olduğunu anlıyoruz.

Çünkü saydıkları acı verici de olsa, bir genç insanın geleceğini yok sayarak hiç sevmediği birisiyle evlendirmek ve onu tamamen yabancı bir yerde çaresiz yaşamaya mecbur bırakmak da o insanı verem edebilecek bir derttir.

Günümüzde odamızdan çıkmadan uzun süre zaman geçiriyoruz değil mi? Ama yalnız değiliz Münire gibi. Elimizdeki en basit telefonla bile bizim gibi insanları bulup dertleşebiliyoruz. Ancak Münire'nin evlilik günlerini okurken midem bulandı ve başım ağrıdı. O evde geçirdiği zaman boyunca konuşacağı kimsenin olmaması, tamamen yalnızlığa hapsolması ve günümüzde teknolojiden canımız sıkılınca yaptığımız gibi ceketini alıp kafasına göre yürüyüşe çıkamaması oldukça iç karartıcı detaylardı. Zaten o dönemlerde özellikle kadınlar pek dışarı yalnız çıkmıyorlar. Çıkarlarsa da üstü kapalı arabalar ve eşlik eden hizmetliler ile çıkıyorlar.

Ne dışarıda ne içeride, hiç yalnız kalıp ağlayamadığınızı, yürürken taşları ayağınızla sürükleyip kendi kendinize yabancı sokaklara giremediğinizi düşünün cinsiyetiniz ve yaşınız ne olursa olsun. Evde de üstelik, eşiniz olacak insanın sizi aldattığını, üstüne de normal bir sohbeti sürdürecek kapasitesi olmadığını düşünün.

Bence yeryüzünde cehennem bu şekilde olurdu. Hem manevi yalnızlık hem de fiziksel olarak yalnız olamamak.

Samipaşazade'nin ilk ve tek romanı, Sergüzeşt.

Celal karakterinin Dilber'i kaybettiğinde delirecek noktaya gelmesi, romantizm falan bunlar iyi güzeldi de hiçbir zevk vermedi. Dokuz yaşındaki küçücük çocuğun oradan oraya cariye diye satılması kurgunun geçtiği zaman ne kadar eski de olsa insanın canını feci sıkıyor.
Sonunda da çocuk bir türlü huzura kavuşamıyor.

Okumasanız daha mutlu hissedersiniz ancak okumasak bile zamanın bir yerlerinde bunları ve daha kötülerini yaşamış çocuklar olduğunu biliyoruz.
Tanzimat dönemini, o geçiş periyodunu tanımak için okumak isterseniz önerilebilecek bir kitap. Aksi halde ağır bir tarihi dram sevmiyorsanız okuyacak başka bir şey tercih edebilirsiniz bence.