Bir akşam üstü

Durakta bekliyorum. Hava buz gibi. Nisan ayında yemyeşil tepelere yağan kar, akşam olunca şehrin eteklerine bırakıyor namını. Öyle ki başartülü bir heykel gibi kalakalıyorum olduğum yerde.
Az ötede iki delikanlı, ellerinden çıkan dumanı yaklaştırıp dudaklarına üflüyordu göğe doğru. Sanırım ikisi de daha 17, 17 , 17 mi ne yaşlarındalardı. Ve yine sanırım acayip aşıklardı. Tam karşıdan geçen cenaze aracının yanıp sönen sireni dikkatlerini çekmiş olmalı ki araca doğru başladılar koşmaya.
"Abi, abiiii bizi de al. Bizi de al be abi" diye bağırıp caddenin ortasına koca bir kahkahayı bomba gibi bırakıp kaçıştılar.
Şimdi ben oturduğum koltuğumda onların bu deli halini düşünüp, gülüyorum kendi kendime. Gençlik acayip bir şey ya, ben de mi deliyim yoksa 😺