İşaret parmağını çocuğa yöneltip bağıran bir anne çocuğunu terbiye etmiyordur; aksine içinde kök salarak suçluluk duygusunun ilk tohumlarını atıyordur. Diyor yazar. Çocuklarımıza niçin bağırıyoruz neyden kaynaklandığına dair her satırın altını çizeceğiniz bir başucu kitap.
Bizi öfke girdabına sokan asıl bizi kızdıran çocuk değil yaptığı olumsuz davranışı zihnimizde oluşturduğumuz bakış açısıdır. Bakış açımızı değiştirmediğimiz sürece daha önce ebeveynlerimizde gördüğümüz bu görüş, nesilden nesile devam edecektir. Çocuğun her yaptığı davranışa karşı baş edemediğimiz durumlarda büyüdükçe artıcağına inanıyor ve engel olmazsam iyice yoldan çıkar diye bir algı oluşur. Ve sonra çocuğa bağır bir iki tokat, zorlayıcı tavırlar sergiliyoruz. Malesef “çocuğu gör ama işitme” yaklaşımıyla bir anne babalık modeliyle yetiştik.
Rabbim aklımıza , davranışlarımıza hakim olmayı nasıp etsin. Kalplere merhamet tohumları eksin.
Kitap çok yalın bir dille anlatılmış ve her sorunun ardından nasıl bir alternatif çözümler oluşturmaya dair bilgiler verilmiş.
Bağırmayan anne mi olurmuş diyenlere imkansız gibi görünsede çocuğa karşı nasıl sakin olabilirim diyen tüm ebeveynlerin okumasını tavsiye ederim.