işte bilmeden bir gündüze büyüyen çiçek kalbimiz
güneşin ağzından bir cümle umar yaşamasına
işte yeşilden sarıya duraksız bu göç bu yol uzayan
dilidir tükenmez kıyısızlığımızın ölümle sustuğumuz
ve bir defa yakışmak içindir dünyaya bu solgunlukta
bin defa giydiğimiz bu gömlek kelebeklerden

ve andolsun diri gömülen kız çocuğuna
kalın sesli bir karanlığın bağrında yitenlere
andolsun bembeyaz bileklerinden
sonsuz kırmızı güvercinler uçuranlara
Uzun saçlı geceye ve geceden doğan
ve geceyi doğuran
bekleyen bekleyen bekleyen güne ki
toprağın ve zamanın ve unutuşun örttüğü
onlar yani bu dünyanın en evsiz gülümsemeleri
yani yaşamın en yorgun
en yalnız
en haklı
en eski
en dilsiz
en güzel yürüyüşünün gülden başlayan
ve güllerle bitecek olan serüvenleri
keskin bir koku gibi işgâl ederek o yaşlı hafsalanın
en zulümlü parçasını
devingen bir rahim gibi kapsayacak
ve yeniden doğuracak göğü
ve işte gökyüzü o zaman
gökyüzü olacak

Birisi