Sonsuza kadar Karenina kalmak mecburiyetinde olan bir kadının, sevmediği hayatından bir türlü kurtulamadığını anlatan bir klasik. Yalnız, kitabın ismi genel konu olarak algılansa da aslında kitaptaki karakterlerden sadece biri. Diğer karakterler yardımcı karakter olmak için fazla derin yazılmışlar.

Biraz Madam Bovary kitabını hatırlattı.
Ilk ciltte giriş kısmı bayağı uzun tutulmuştu. Anna karakterini bize gösterene kadar birçok başka karakteri protagonist zannettim. Sayfa sayısının bu kadar fazla olması da sanırım her karakteri ve her olayı detaylı bir şekilde anlatmasından kaynaklanıyor. Lakin bu durumu can sıkıcı bulmadım. Hatta Anna'nın asıl olayına kadar gerçekten akıcı bulmuştum kitabı. Fakat iş Anna ve esas mezvu olan yasak aşka geldiğinde sıkıcı olmaya başladı. Hayattan ne istediklerini anlayamadığım, başkalarından ne beklediklerini de çözemediğim bir takım tuhaf karakterleri okuyoruz.

Kitabın tamamında yer alan, birbirinden farklı karakterlerin tek bir kişi gibi gelmesi de yazarın kendi iç karmaşasını onlara eşit şekilde dağıtmasından kaynaklanıyor sanırım. Ister Anna'ya ister Kitty'e ya da Levin'e bakın, her an intihar edecekmiş gibi ya da sürekli aklında cevaplayamadığı canını sıkan bir konu var karakterlerin. Hepsi zehirli ve rahatsız edici düşüncelerimizin taşıyıcıları gibi aynı doğrultuda hareket ediyorlar. Yaptıkları hatalar da buldukları çözümler de hemen hemen benzer ölçüde.

Ikinci ciltte Anna Karenina'nın nasıl bir sona ulaştığı verilmiş. Dışarıdan bakınca eşini ve çocuğunu, genç sevgilisi için bırakıp kaçan umursamaz bir kadın izlenimi veriyor. Ancak kadının sonunu okuyan insanlar, intihar etmesini bir tür vicdan azabıyla da karıştırabilir. Fakat bence bu nokta çok açık. Intihar etmesinin iki nedeni olabilir: ilki hiçbir şeyden mutlu olamama sorunu, ikincisi ise genç sevgilisinin kendisini terk etmesinden korktuğu için anlık yapılan bir hata. Bana kalırsa intihar sahnesi göz önüne aldığında Karenina'yı bu noktaya sürükleyen ilki, intihar olayını gerçekleşmesini sağlayansa ikincisidir.