Dikenleri kendine batık bir gül Durmadan kanar yalnızlığa Yüreği... Yol yorgunu, kırık bir çocuk. Ama yeminli sanki ağlamamaya Bitimsiz bir gökyüzü diker mavi kumaştan İçindeki sağır terzi, tek kanatlı bir kuşa Çünkü her şey umut kadar güzel Umut kadar saçma Bunca telaş, gürültü, koşturmaca Resmi belgelerle büyüyen soğuk boşluğu insanın Ve boşluğun tam ortasında açan Ölümlü çiçek Dirense de, büyüyüp kök salsa da toprağa Her şey tek bir sözcük galip gelsin diyedir aslında: Boşuna.
Boşunadır göğsünde küçüldüğün deniz Oyuncaklarını çalan zaman Boşunadır annenin sesiyle seni uykundan öpen ninniler Adımlarını siler seninle yürüyen rüzgâr Karanlığa koşturan atlar gibi çekip gider, Ne kalır insana hatıralardan...
Oysa dilerdim ki çözülmesin saçlarının çocuk örgüsü Gülümsesin gül desenli eteğin İçime sığınsın yine, içimden gelen adın yaşamın ürküntüsünden... Babam gelsin tutsun elimden bana bayramlık alsın Papatyalar açsın saçlarında senin Kalbimizden düşüp kaybolan bin parçanın Biri sende biri bende yadigâr kalsın ... Dostoyevski'nin Müridi