Yazarının "on iki günde yazdım, yirmi yıldan fazla bir zaman yüreğimde taşıdım" dediği bu kitap beş yaşındaki küçük Zeze'nin kocaman yüreğini ve hayattaki tüm olumsuzluklara rağmen sevginin insan hayatında iyileştirici etkisini konu alıyor.

Minguinho adını verdiği bir şeker portakalı ağacı onun en iyi sırdaşıdır. Bir gün ayağı yaralı halde okula giderken Portekizli Portuga dayanamayıp eczaneye götürür Zeze'yi. Kendine sevgi dolu bir kalp ve hayali bir baba bularak hayatı anlamaya çalışır Zeze. Portuga onun en iyi arkadaşı, babası, sırdaşı olur zamanla. Yine çocuk kalbinde bir sürü hayal kırıklıkları, acılar, özlemler vardır.

Kitabın sonu hüzünlü bitiyor olsa da herkesin içinde kendini bulacağı bir çok bölüm olduğunu söyleyebilirim.
Zeze deyince aklıma gelen koca bir yürek ve masum gözyaşı damlaları bana göre..