Talih yok bizde dert çok bizde Hayaller çok hepsi yok bizde
3 Okuyucu
0 Beğeni
0 Yorum
Hasan, kırklı yaşlarının sonlarına yaklaşırken, yalnızlığın ve kayıpların ağırlığı altında eziliyordu. Onun ve 10 arkadaşının sayısı, zamanla yaşanan acılarla azalmıştı. Şimdi sadece üç arkadaşı kalmıştı; biri saz çalıyor, diğeri türkü söylüyordu. Hayat, onlara her geçen gün daha da kötü geliyordu. Umutları tükenmiş, hayalleri sönmüştü.
Bir akşam, eski postacı yanlarına geldi ve köyün yok olduğunu, zenginlerin oraları imal ettiğini anlattı. Hasan, ailesini kaybetmenin acısıyla baş başa kalmıştı. Arkadaşlarının aileleri de zamanla göçüp gitmişti. Sadece 300 köylü hayatta kalmıştı, ama onların da çoğu yolda soyulmuş ve hayata tutunamamıştı. Hasan, arkadaşlarıyla birlikte sokaklarda yaşamaya devam ediyordu.
Zaman geçtikçe, Hasan’ın arkadaşlarından biri de hayatını kaybetti. Artık sadece iki arkadaş kalmıştı. Her akşam dağların tepesine çıkar, dertli türküler söylerlerdi. Ancak, yaşları ilerledikçe iş bulmakta zorlanıyorlardı. İş aramaktan vazgeçmişlerdi; çünkü kimse onları umursamıyordu.
Hasan, 60 yaşlarının sonuna geldiğinde, diğer arkadaşını da kaybetti. Artık yalnızdı. Arkadaşlarının mezarını kazacak bir kürek bile bulamamıştı. Hayatın acımasız yüzü onu da vurmuştu. 72 yaşına geldiğinde, iş aramayı tamamen bıraktı. Karnını doyurmak için çabalıyor, bulamazsa türkü söylüyordu.
Bir gün, bir çoban yanına geldi. Hasan’a, “Sen de benim gibi yurtsuz musun?” diye sordu. Hasan, “Evet, 9 arkadaşımın acısıyla yanıyorum,” dedi. Çoban, ona birlikte olmayı teklif etti. Hasan, çobanın teklifini kabul etti ve birlikte yaşamaya karar verdiler. Artık yalnız değildi; bir yoldaş bulmuştu.
Çoban, Hasan’a eski sazını gösterdi. “Birlikte türkü söyleriz,” dedi. Hasan, yeni bir başlangıç yapmanın umudunu hissetti. Zamanla, kayıplarının acısını paylaşacak bir dost edinmişti. İkisi de birbirlerinin dertlerine ortak olarak, hayatın zorluklarına karşı birlikte durmaya karar verdiler.
Bir akşam, eski postacı yanlarına geldi ve köyün yok olduğunu, zenginlerin oraları imal ettiğini anlattı. Hasan, ailesini kaybetmenin acısıyla baş başa kalmıştı. Arkadaşlarının aileleri de zamanla göçüp gitmişti. Sadece 300 köylü hayatta kalmıştı, ama onların da çoğu yolda soyulmuş ve hayata tutunamamıştı. Hasan, arkadaşlarıyla birlikte sokaklarda yaşamaya devam ediyordu.
Zaman geçtikçe, Hasan’ın arkadaşlarından biri de hayatını kaybetti. Artık sadece iki arkadaş kalmıştı. Her akşam dağların tepesine çıkar, dertli türküler söylerlerdi. Ancak, yaşları ilerledikçe iş bulmakta zorlanıyorlardı. İş aramaktan vazgeçmişlerdi; çünkü kimse onları umursamıyordu.
Hasan, 60 yaşlarının sonuna geldiğinde, diğer arkadaşını da kaybetti. Artık yalnızdı. Arkadaşlarının mezarını kazacak bir kürek bile bulamamıştı. Hayatın acımasız yüzü onu da vurmuştu. 72 yaşına geldiğinde, iş aramayı tamamen bıraktı. Karnını doyurmak için çabalıyor, bulamazsa türkü söylüyordu.
Bir gün, bir çoban yanına geldi. Hasan’a, “Sen de benim gibi yurtsuz musun?” diye sordu. Hasan, “Evet, 9 arkadaşımın acısıyla yanıyorum,” dedi. Çoban, ona birlikte olmayı teklif etti. Hasan, çobanın teklifini kabul etti ve birlikte yaşamaya karar verdiler. Artık yalnız değildi; bir yoldaş bulmuştu.
Çoban, Hasan’a eski sazını gösterdi. “Birlikte türkü söyleriz,” dedi. Hasan, yeni bir başlangıç yapmanın umudunu hissetti. Zamanla, kayıplarının acısını paylaşacak bir dost edinmişti. İkisi de birbirlerinin dertlerine ortak olarak, hayatın zorluklarına karşı birlikte durmaya karar verdiler.
Yorum Yapın
Yorumlar
