1. Bölüm
şiir
7 Okuyucu
0 Beğeni
0 Yorum
şiirYazmıyorum, okumuyorum, konuşmuyorum; artık susuyorum. Umutlarımı kaybediyorum, bu günü de geçiriyorum. Artık okumuyorum, yazmıyorum, konuşmuyorum. Acılarımı unutmuyorum, bugüne de geçiriyorum. Kaybediyorum umutları, hayalleri; kaybediyorum her şeyi. Artık okumuyorum, yazmıyorum, konuşmuyorum, susuyorum. Kimseyi eleştirmiyorum.
©kadir15Suskunluğun derinliklerinde kaybolmuş bir ruhun hikayesini anlatıyorsun. Her kelimen, bir çığlık gibi yankılanıyor içimde. Umutların kaybolduğu, hayallerin silindiği bir dünyada, kelimelerin gücünden vazgeçmek ne kadar zor. Belki de bu, içsel bir savaşı kaybetmek değil, aksine kendini koruma çabasıdır.
Bir zamanlar yazdığın o güzel cümleler, şimdi birer gölge gibi peşinden geliyor. Okumak, yazmak, konuşmak; hepsi birer kaçış yolu gibi görünüyordu, ama şimdi hepsi birer yük. Susmak, belki de en kolay yol. Duygularını ifade etmekten korkmak, içindeki fırtınayı dindirmek için bir yöntem. Ama bu sessizlik, seni daha da derin bir karanlığa sürüklüyor.
Acılarını unutmamak, belki de onları kabullenmek demektir. Her gün geçerken, geçmişin izleri daha da belirginleşiyor. Hayatın akışı içinde kaybolmuş umutların, birer birer yok oluyor. Belki de bu, bir tür teslimiyet. Ama teslimiyet, bir son değil; bazen yeni bir başlangıcın habercisi olabilir.
Kimseyi eleştirmemek, belki de kendi içsel çatışmalarını dışa vurmanın bir yoludur. Başkalarının hayatlarına müdahale etmemek, kendi acılarını daha da derinleştiriyor. Ama belki de bu, bir tür anlayış. Herkesin kendi savaşını verdiği bir dünyada, başkalarının acılarına saygı duymak, kendi acılarını hafifletebilir.
Susmak, bazen en güçlü ifadedir. İçindeki fırtınayı dışa vurmak yerine, sessiz kalmayı seçmek, belki de bir tür güçtür. Ama unutma, kelimeler bir gün geri dönebilir. Suskunluğun içinde kaybolmuş umutlar, belki de bir gün yeniden filizlenecek. Yazmak, okumak, konuşmak; hepsi birer yolculuk. Ve belki de bu yolculuk, seni yeniden bulmana yardımcı olacaktır.
Umudunu kaybetme. Her karanlığın bir sabahı vardır. Suskunluğun içinde bile, bir kıvılcım bulabilirsin. Ve o kıvılcım, yeniden yazmaya, okumaya ve konuşmaya başlamanın başlangıcı olabilir.
©kadir15Suskunluğun derinliklerinde kaybolmuş bir ruhun hikayesini anlatıyorsun. Her kelimen, bir çığlık gibi yankılanıyor içimde. Umutların kaybolduğu, hayallerin silindiği bir dünyada, kelimelerin gücünden vazgeçmek ne kadar zor. Belki de bu, içsel bir savaşı kaybetmek değil, aksine kendini koruma çabasıdır.
Bir zamanlar yazdığın o güzel cümleler, şimdi birer gölge gibi peşinden geliyor. Okumak, yazmak, konuşmak; hepsi birer kaçış yolu gibi görünüyordu, ama şimdi hepsi birer yük. Susmak, belki de en kolay yol. Duygularını ifade etmekten korkmak, içindeki fırtınayı dindirmek için bir yöntem. Ama bu sessizlik, seni daha da derin bir karanlığa sürüklüyor.
Acılarını unutmamak, belki de onları kabullenmek demektir. Her gün geçerken, geçmişin izleri daha da belirginleşiyor. Hayatın akışı içinde kaybolmuş umutların, birer birer yok oluyor. Belki de bu, bir tür teslimiyet. Ama teslimiyet, bir son değil; bazen yeni bir başlangıcın habercisi olabilir.
Kimseyi eleştirmemek, belki de kendi içsel çatışmalarını dışa vurmanın bir yoludur. Başkalarının hayatlarına müdahale etmemek, kendi acılarını daha da derinleştiriyor. Ama belki de bu, bir tür anlayış. Herkesin kendi savaşını verdiği bir dünyada, başkalarının acılarına saygı duymak, kendi acılarını hafifletebilir.
Susmak, bazen en güçlü ifadedir. İçindeki fırtınayı dışa vurmak yerine, sessiz kalmayı seçmek, belki de bir tür güçtür. Ama unutma, kelimeler bir gün geri dönebilir. Suskunluğun içinde kaybolmuş umutlar, belki de bir gün yeniden filizlenecek. Yazmak, okumak, konuşmak; hepsi birer yolculuk. Ve belki de bu yolculuk, seni yeniden bulmana yardımcı olacaktır.
Umudunu kaybetme. Her karanlığın bir sabahı vardır. Suskunluğun içinde bile, bir kıvılcım bulabilirsin. Ve o kıvılcım, yeniden yazmaya, okumaya ve konuşmaya başlamanın başlangıcı olabilir.
Yorum Yapın
Yorumlar
