1. Bölüm
...
14 Okuyucu
0 Beğeni
0 Yorum
Bir sabah, okula gitmek için çantamı hazırladıktan sonra, kalan beş dakikayı dinlenerek geçirmeye karar verdim. O sırada, aklımda bir düşünce belirdi; haberlere bir göz atayım dedim. Televizyonu açtım ve yine her zamanki gibi, iç karartıcı haberlerle karşılaştım. İnsanlar birbirini vuruyor, trafik kazaları yaşanıyordu. İçimi bir hüzün kapladı. Kendime sordum; neden böyle? Ben mi fazla düşünüyordum, yoksa insanlar mı düşünmüyordu? Adaletsizlik, kayırmacılık, yolsuzluk her yerdeydi. Düşüncelerimin derinliklerine daldım.
Mutfağa geçtim, bir şeyler yapmadan sadece bekledim. Aklımı kurcalayan bir soru vardı: Neden insanlar bu kadar çıkarcı, yalancı ve sahtekar? Dostluk, güven neden bu kadar zor hale gelmişti? Herkesin birbirine saldırdığı, dövüştüğü bir dünyada yaşamak zorundaydım. Düşüncelerimle boğuşurken, telefonum çaldı ve zamanın nasıl geçtiğini fark ettim. Hızla dışarı çıktım, ama yine de aklımdaki düşünceler peşimi bırakmıyordu.
Yolda yürürken, insanların ahlaksızlığı üzerine düşündüm. Belki de sadece benim algım böyleydi. Arkadaşım yoktu, kimseyle konuşmazdım. "Bu kadar düşünme" derlerdi. Ama ben düşünmekten vazgeçemedim. Eve dönerken, aynı düşünceler zihnimi meşgul ediyordu. İnsanların çıkarları, yalancılıkları ve düzenbazlıkları neden bu kadar yaygındı? Hırs mı, para mı insanları bu hale getiriyordu? Düşünceler içinde kaybolmuşken, bir karar aldım; insanlar birbirine güvenmeyecek, dost olamayacaktı.
Akşam yürüyüşümde yine aynı düşüncelerle boğuşarak eve döndüm. Herkesin derdiyle ilgilenmediğini düşündüm. Ama ben yardım etmek istiyordum. O an, oturduğum duvarın üstüme doğru çökmeye başladığını hissettim. Geceyi hatırlamıyorum; uyandığımda hastanedeydim. Duvar üzerime düşmüştü ve birkaç bölgemde kırık vardı. Uzun bir süre hastanede kaldım, ama düşüncelerim değişmedi.
Bir sabah, mahallede kimsenin cenazeme katılmadığını düşündüm. Meğer ben hastanede ölmüşüm. "Genç öldü" dediler. Ama kimse beni tanımıyordu. Kendimle baş başa kalmıştım, düşüncelerimle. Ben kendim ettim, kendim düşündüm. Ve sonunda, yalnızca bir isim olarak kaldım.
Mutfağa geçtim, bir şeyler yapmadan sadece bekledim. Aklımı kurcalayan bir soru vardı: Neden insanlar bu kadar çıkarcı, yalancı ve sahtekar? Dostluk, güven neden bu kadar zor hale gelmişti? Herkesin birbirine saldırdığı, dövüştüğü bir dünyada yaşamak zorundaydım. Düşüncelerimle boğuşurken, telefonum çaldı ve zamanın nasıl geçtiğini fark ettim. Hızla dışarı çıktım, ama yine de aklımdaki düşünceler peşimi bırakmıyordu.
Yolda yürürken, insanların ahlaksızlığı üzerine düşündüm. Belki de sadece benim algım böyleydi. Arkadaşım yoktu, kimseyle konuşmazdım. "Bu kadar düşünme" derlerdi. Ama ben düşünmekten vazgeçemedim. Eve dönerken, aynı düşünceler zihnimi meşgul ediyordu. İnsanların çıkarları, yalancılıkları ve düzenbazlıkları neden bu kadar yaygındı? Hırs mı, para mı insanları bu hale getiriyordu? Düşünceler içinde kaybolmuşken, bir karar aldım; insanlar birbirine güvenmeyecek, dost olamayacaktı.
Akşam yürüyüşümde yine aynı düşüncelerle boğuşarak eve döndüm. Herkesin derdiyle ilgilenmediğini düşündüm. Ama ben yardım etmek istiyordum. O an, oturduğum duvarın üstüme doğru çökmeye başladığını hissettim. Geceyi hatırlamıyorum; uyandığımda hastanedeydim. Duvar üzerime düşmüştü ve birkaç bölgemde kırık vardı. Uzun bir süre hastanede kaldım, ama düşüncelerim değişmedi.
Bir sabah, mahallede kimsenin cenazeme katılmadığını düşündüm. Meğer ben hastanede ölmüşüm. "Genç öldü" dediler. Ama kimse beni tanımıyordu. Kendimle baş başa kalmıştım, düşüncelerimle. Ben kendim ettim, kendim düşündüm. Ve sonunda, yalnızca bir isim olarak kaldım.
Yorum Yapın
Yorumlar
