1. Bölüm
...
3 Okuyucu
0 Beğeni
0 Yorum
Umut kalmadı işte, kalsın artık istemem, gelme. Gözlerimdeki bu bulanıklık, içimdeki bu boşluk, her geçen gün biraz daha derinleşiyor. Çabalamak istemiyorum, yoruldum, anla. Hayatın bana sunduğu her fırsatı, her güzel anı bir bir elimden kayıp gitti. Sorma neden diye, yoruldum işte. Belki de cevapları bulmak için harcadığım çabalar, beni daha da yıprattı.
Gençsin deme, bitti mi işte, yoruldum, anla. Gençlik, umut dolu bir gelecek hayaliyle yanar, ama benim içimdeki ateş sönmek üzere. Mutsuz ve umutsuzum, anla. Her sabah yeni bir günle uyanmak, ama içimdeki karanlıkla yüzleşmek zorunda kalmak, artık dayanılmaz hale geldi. Allah, bittim işte. Hayatın yükü, omuzlarımda bir dağ gibi. Her gün biraz daha eziliyorum, biraz daha kayboluyorum.
Yoruldum, artık gitmek istiyorum, anla. Gözlerim, hayal kırıklıklarıyla dolu. Her bir hayal, birer birer yıkıldı. Belki de en çok kendimle savaştım, ama bu savaşın galibi olamadım. İçimdeki boşluk, her geçen gün daha da büyüyor. Artık mücadele etmekten vazgeçtim. Ne için savaştığımı bile unuttum.
Yoruldum işte. Hayatın getirdiği her zorluğa karşı dimdik durmaya çalıştım, ama artık ayakta duracak gücüm kalmadı. Düşüncelerim, karamsar bir melodi gibi çalıyor kafamda. Geçmişteki güzel anılar, şimdi sadece birer hayal gibi. Gülümsemek, artık bir yük haline geldi. İnsanların yüzündeki o neşeyi görmek, içimdeki boşluğu daha da derinleştiriyor.
Belki de en büyük korkum, bu umutsuzluğun bir alışkanlık haline gelmesi. Ama ne yapabilirim ki? İçimdeki bu karanlık, beni yavaşça tüketiyor. Umut kalmadı işte, kalsın artık istemem, gelme. Hayatın sunduğu her şeyden vazgeçtim. Sadece bir nefes almak, belki de en büyük arzum. Ama o bile zor geliyor artık. Yoruldum işte.Umut kalmadı işte, kalsın artık istemem gelme. Bu cümle, içimde biriken duyguların özeti gibiydi. Hayatım boyunca peşinden koştuğum, uğruna nice hayaller kurduğum bir şeydi umut. Ama şimdi, o umut kırıntıları bile yüreğimin derinliklerinde kaybolmuştu.
Bir zamanlar, her yeni günün getirdiği taze başlangıçlarla dolup taşan bir kalp vardı içimde. Güneşin doğuşunu izlerken, her şeyin mümkün olduğunu düşünürdüm. Ama zamanla, o parlak ışıklar sönmeye başladı. Hayallerim, birer birer yıkıldı; her hayal kırıklığı, kalbimde bir yara açtı. Artık umut etmekten vazgeçmiştim.
Bir akşamüstü, deniz kenarında yürüyüş yaparken, dalgaların sesiyle kaybolmuş düşüncelerimi dinlemeye başladım. Rüzgar, yüzümdeki yaşları silerken, içimdeki boşluk daha da derinleşti. O an, umut kelimesinin benim için ne anlama geldiğini sorguladım. Belki de umut, sadece bir yanılsamaydı. Belki de insanın kendini kandırma şekliydi.
Geçmişte yaşadığım her anı, her mutluluğu ve her acıyı düşündüm. O anlar, bir zamanlar beni hayata bağlayan iplerdi. Ama şimdi, o iplerin kopmuş olduğunu hissediyordum. Artık kimseyi beklemek istemiyordum. Kimse gelmeyecek, biliyordum.
Bir zamanlar, birine "gel" dediğimde, içimde bir heyecan, bir beklenti vardı. Ama şimdi, "gelme" demek, sanki içimdeki tüm yükleri atmak gibiydi. Belki de bu, kendime koyduğum bir sınırdı. Umut, bir zamanlar beni sarıp sarmalayan bir örtüydü; şimdi ise, üzerimdeki bir yük gibi hissediyordum.
İnsanlar, umutla yaşar derler. Ama ben, artık umudun beni daha fazla yaralayamayacağını anladım. Kendi içimdeki karanlıkla yüzleşmek, belki de en doğru seçimimdi. Umut kalmadı işte, kalsın artık istemem gelme. Bu cümle, belki de yeni bir başlangıcın habercisiydi. Kendi içimdeki sessizliği kabul etmek, belki de en büyük cesaretti. Ve belki de, bu karanlıkta kendimi yeniden bulabilmek için bir fırsattı.umut kalmadı işte kalsın artık istemem gelme UmutÇabalamak istemiyorum, yoruldum, anla. Sorma neden diye, yoruldum işte. Gençsin deme, bitti mi işte, yoruldum, anla. Mutsuz ve umutsuzum, anla. Allah, bittim işte. Yoruldum, artık gitmek istiyorum, anla. Yoruldum işte.
©kadir15
Gençsin deme, bitti mi işte, yoruldum, anla. Gençlik, umut dolu bir gelecek hayaliyle yanar, ama benim içimdeki ateş sönmek üzere. Mutsuz ve umutsuzum, anla. Her sabah yeni bir günle uyanmak, ama içimdeki karanlıkla yüzleşmek zorunda kalmak, artık dayanılmaz hale geldi. Allah, bittim işte. Hayatın yükü, omuzlarımda bir dağ gibi. Her gün biraz daha eziliyorum, biraz daha kayboluyorum.
Yoruldum, artık gitmek istiyorum, anla. Gözlerim, hayal kırıklıklarıyla dolu. Her bir hayal, birer birer yıkıldı. Belki de en çok kendimle savaştım, ama bu savaşın galibi olamadım. İçimdeki boşluk, her geçen gün daha da büyüyor. Artık mücadele etmekten vazgeçtim. Ne için savaştığımı bile unuttum.
Yoruldum işte. Hayatın getirdiği her zorluğa karşı dimdik durmaya çalıştım, ama artık ayakta duracak gücüm kalmadı. Düşüncelerim, karamsar bir melodi gibi çalıyor kafamda. Geçmişteki güzel anılar, şimdi sadece birer hayal gibi. Gülümsemek, artık bir yük haline geldi. İnsanların yüzündeki o neşeyi görmek, içimdeki boşluğu daha da derinleştiriyor.
Belki de en büyük korkum, bu umutsuzluğun bir alışkanlık haline gelmesi. Ama ne yapabilirim ki? İçimdeki bu karanlık, beni yavaşça tüketiyor. Umut kalmadı işte, kalsın artık istemem, gelme. Hayatın sunduğu her şeyden vazgeçtim. Sadece bir nefes almak, belki de en büyük arzum. Ama o bile zor geliyor artık. Yoruldum işte.Umut kalmadı işte, kalsın artık istemem gelme. Bu cümle, içimde biriken duyguların özeti gibiydi. Hayatım boyunca peşinden koştuğum, uğruna nice hayaller kurduğum bir şeydi umut. Ama şimdi, o umut kırıntıları bile yüreğimin derinliklerinde kaybolmuştu.
Bir zamanlar, her yeni günün getirdiği taze başlangıçlarla dolup taşan bir kalp vardı içimde. Güneşin doğuşunu izlerken, her şeyin mümkün olduğunu düşünürdüm. Ama zamanla, o parlak ışıklar sönmeye başladı. Hayallerim, birer birer yıkıldı; her hayal kırıklığı, kalbimde bir yara açtı. Artık umut etmekten vazgeçmiştim.
Bir akşamüstü, deniz kenarında yürüyüş yaparken, dalgaların sesiyle kaybolmuş düşüncelerimi dinlemeye başladım. Rüzgar, yüzümdeki yaşları silerken, içimdeki boşluk daha da derinleşti. O an, umut kelimesinin benim için ne anlama geldiğini sorguladım. Belki de umut, sadece bir yanılsamaydı. Belki de insanın kendini kandırma şekliydi.
Geçmişte yaşadığım her anı, her mutluluğu ve her acıyı düşündüm. O anlar, bir zamanlar beni hayata bağlayan iplerdi. Ama şimdi, o iplerin kopmuş olduğunu hissediyordum. Artık kimseyi beklemek istemiyordum. Kimse gelmeyecek, biliyordum.
Bir zamanlar, birine "gel" dediğimde, içimde bir heyecan, bir beklenti vardı. Ama şimdi, "gelme" demek, sanki içimdeki tüm yükleri atmak gibiydi. Belki de bu, kendime koyduğum bir sınırdı. Umut, bir zamanlar beni sarıp sarmalayan bir örtüydü; şimdi ise, üzerimdeki bir yük gibi hissediyordum.
İnsanlar, umutla yaşar derler. Ama ben, artık umudun beni daha fazla yaralayamayacağını anladım. Kendi içimdeki karanlıkla yüzleşmek, belki de en doğru seçimimdi. Umut kalmadı işte, kalsın artık istemem gelme. Bu cümle, belki de yeni bir başlangıcın habercisiydi. Kendi içimdeki sessizliği kabul etmek, belki de en büyük cesaretti. Ve belki de, bu karanlıkta kendimi yeniden bulabilmek için bir fırsattı.umut kalmadı işte kalsın artık istemem gelme UmutÇabalamak istemiyorum, yoruldum, anla. Sorma neden diye, yoruldum işte. Gençsin deme, bitti mi işte, yoruldum, anla. Mutsuz ve umutsuzum, anla. Allah, bittim işte. Yoruldum, artık gitmek istiyorum, anla. Yoruldum işte.
©kadir15
Yorum Yapın
Yorumlar
