İnsancıklar

Tuhaf bir andı, ben aşırı samimi ve açık yürekliydim; bir ateş, tuhaf bir heyecan kaplamıştı beni ve ona her şeyi itiraf ettim…
eğitim almak, bir şeyler ögrenmek istediğimi, beni bir genç kız, bir çocuk saymasından sıkıldığımı... Tekrar ediyorum,
çok tuhaf bir ruh hali içindeydim; kalbim yumuşamıştı, gözlerimde gözyaşları birikmişti - ve hiçbir şey saklamayıp her şeyi anlattım, her şeyi - ona duydugum dostluğu, onu sevme arzumu, onunla bir gönül birliği içinde yaşama, onda teselli bulmak, onu sakinleştirmek arzumu. Bana biraz tuhaf bir şekilde , şaşkınlıkla, hayretle baktı ve bana tek kelime söylemedi. Birdenbire canım çok yandı, hüzünlendim. Beni anlamamış gibi, belki de benimle alay ediyormus gibi geldi. Birdenbire bir çocuk gibi, hıçkıra hıçkıra ağladım, kendimi tutamadım; sanki nöbet geçiriyor gibiydim. Ellerimi tuttu, onlar öptü, beni gögsüne yasladı, konuştu, sakinleştirdi beni; derinden etkilenmişti; benimle ne konuştuğunu hatırlamıyorum, ama ben de ağladım, güldüm ve yine ağladım, kızardım, mutluluktan tek kelime bile söyleyemedim.