Karıncaya bile hor bakma sakın.
Onun da gönlünde bir aslan yatmada.

Güneşe yakın olan, bu yakınlığa erişen, nasıl olur da zerreye yaklaşma ümidini besler?

Söze aşağılık bir gözle bakma sakın. İki âlem de “Kûn” sözünden dışarı değil. İki âlemin esası da ancak söz. “Kûn”den var olmuştur, “Lâ tekûn”le yok olur çünkü.

Doğruluğuna demirin bile inandığı bir kimseye düşman olanın gönlü neden demire döner, katılaşır?

Tanrım, bu dünyada kimim ben?
Bir yoksul, dostlarının arasına katılmış bir bildik.

Ne kimse ondan doğmuştur, ne o kimseden. İki âlemde de bir zat var, işte o kadar.