Tanrılar beni küçük yaşımda sürdüler yuvamdan, itiraz edemedim; çelimsiz, beceriksiz, silik bir evlattım. Söyleyecek söz bulamadım, alt tarafı bir ölümlüydüm. Yalnız kalmanın, yenik düşmenin nasıl bir şey olduğunu bilirdim sadece. Sen böyle yenikken başkasının iyi talihinin nasıl diken gibi battığını da.
Lakin kader örgüm henüz sonlanmamıştı. Sürgünüm Aristos Achaion’un yanına, güzelliğinin güneşi dibinde diz çökmeye çıkmıştı. Mağlup olmuştum lakin böyle bir güzellik karşısında mağlup olmaktan kim utanır ki? Hikâyelerimizde o en iyimiz, en kahraman, en kuvvetlimiz olarak geçer. Hikâyelerimize göre bunun sebebi damarlarında akan ilahi kandır. Hikâyelerimiz yaşlılar tarafından ateş başlarında anlatılır, kahramanlardan bahseder ama kahramanlar yaşlanmaz hiç. Hikâyelerimizde savaşı yiğit Akha’ların kazandığı anlatılır...
Hikâyelerimiz gerçeği söylemiyor. Savaşın kazananı olmaz. Çağlar geçer, üstümüzde takımyıldızlar dönüp durur, ayla güneş her zamanki yollarını bitkin takip eder ve biz, biz felakete uğramışlar, biz sevdiğinden ayrı düşmüşler aşkın içimizi titreten şarkısı kulağımızda, huzursuz yatarız düştüğümüz yerde.
Ben, Kirke’nin yazarı Madeline Miller, Akhilleus’un Şarkısı’nda, şanı için hayatından vazgeçen yarı tanrı Akhilleus’u, can yoldaşı Patroklos’u ve Troya Savaşı’nı; kralların, tanrıların, savaşçıların destanını iki âşığın gözünden anlatıyor.
“Madeline Miller, çarpıcı ve tutkulu aşklarını Homeros’un sürükleyici manzum destanı kadar sade ve incelikli diliyle aktararak, bu iki genç adamın efsanelerde değil, gerçeklikte var olduğuna bizi ikna etmeyi başarıyor. Bu sayede isimlerini, 3000 yıldır anlatılagelen bu hikâyeyi zenginleştirerek bir sonraki nesle de aktarıyor.” -Mary Doria Russell, Serçe’nin yazarı
“İlyada ve öncesindeki olayların Patroklos gözünden sürükleyici bir yeniden anlatımı; elden bırakması zor bir kitap, klasik eser sevenler özellikle Tanrıça Thetis karakterinin özündeki vahşi yan ve antik dönem esintisiyle büyülenecek. -Donna Tartt, Saka Kuşu’nun yazarı
“Akhilleus’un Şarkısı, İlyada destanını daha önce hiç okumadığınız denli gerçekçi bir tarihsel ve fantastik anlatımla ortaya koyuyor...” -Instinct Magazine
“Böyle bir güzellik karşısında mağlup olmaktan kim utanırdı ki? Akhilleus’un kazanmasını seyretmek, kumları döven ayak tabanlarını veya tuzlu suda inip çıkan omuzlarını görmek yeterliydi.”
Birbirinden farklı iki çocuk, ikisinin tek ortak noktası ailelerinin kedilerine olan yanlış tutumu. Birbirlerine anlamsızca çekiliyorlar. Bunu Patroklos'un gözlerindeki hüzün ve acı çekmesine bağlıyorum. Akhilleus’un tasasız ruhunun bu farklılığı ilginç bulması da olabilir.
Çocukluklarını, gençliklerini ve yetişkinliklerini bir arada geçiriyorlar. Birbirlerini her alanda destekliyorlar, adilce davranıyorlar ve birbirlerini dünyanın sonuna kadar takip etmeye hazırlar. Kitabın sonunun kanla noktalanacağından adım gibi emindim. Bugüne kadar mutlu sonla biten mitolojik öykü de eşcinsel film de görmedim.
Zaten düşük olan modumu daha da düşüreceğini biliyordum. Yine de üç günde bitirmekten kendimi alamadım. Onları bekleyen önlenemez kehanet ruhuma, duygularıma öyle bir sirayet etti ki yirmi sene sonra bile hâlâ hatırlayacağımdan eminim.